Bezocht wedstrijd
Bezocht datum
Dit is het mondaine deel van Bristol; Parken, Italiaanse koffietentjes, loungebars, restaurants, grote woningen om de ruime straten en toeristen. Aan de rand van dit deel van de stad speelt Bristol City FC haar thuiswedstrijden in de Championsship (2de niveau). Ashton Gate, zoals het stadion heet, wordt volledig opgeknapt zodat het meer uitstraling krijgt voor de toeschouwers wat deze club aantrekt.
Als liefhebber, voetbalromanticus en met een fetisj voor oude en klassieke tribunes, oude terraces en nostalgie valt hier nog maar weinig te genieten. Slechts één kant doet nog denken aan vroegertijden al zijn lang geleden ook aan deze zijde alle staanplaatsen vervangen voor zitplaatsen.
Drie uur voor de aftrap is het rondom het stadion al druk. Kinderen die met spelers, die zojuist uit hun grote leasebak zijn gestapt, op de foto gaan en kinderen die met hun vader een balletje trappen in het park tegenover het stadion. De rest is met een pint in de hand al bezig met de voorbeschouwing en bij de verschillende eetkraampjes om het stadion wordt al goede zaken gedaan. Ondertussen is de plaatselijke zanger aan het soundchecken.
Voor de Cityfans is een thuiswedstrijd een dagje uit en er wordt hier door de club blijkbaar in gefaciliteerd. Want ook ín het stadion, wat meer weg heeft van een vliegveld, staan voldoende biermerken op de tap en kun je eten uit verschillende internationale keukens. Toch walmt vooral de geur van dure parfum door het stadion.
Voor de typisch Britse voetbalbeleving hoef je niet naar Bristol City. Het stadion oogt niet anders dan de vele nieuwbouw elders in de wereld, de sfeer is redelijk maar niet bijzonder en heel opvallend; publiek wat halverwege de tweede helft vertrekt. Sterker, een paar minuten na het laatste fluitsignaal is de omgeving van Ashton Gate volledig verlaten. Een geluk dat er aan het eind van de middag nog een hop on/hop off bus door de omgeving rijdt om deze (voetbal)toerist weer terug in de stad te brengen
