Olympisch Stadion

Het was 18 september 1983. Voor het eerst mocht ik, aan het handje van papa, mee naar een écht voetbalstadion.

Tot dan toe kende ik alleen de velden van HSV De Zuidvogels waar je vanaf het trainingsveld de tribune kon zien van buurclub SV Huizen. Vele zaterdagmiddagen luisterde ik naar het publiek wanneer SV Huizen thuis speelde. Deze Hoofdklasser, destijds de hoogste amateurklasse, speelde vaak voor duizenden toeschouwers. Vooral in december had het iets magisch als de lichtmasten aangingen vanwege het vroeg invallen van de duisternis. Het had iets magisch, het geluid bij een gemiste kans was soms nog mooier dan na een doelpunt.

Vaak zag ik op zaterdagavond die Sportschau op tv wanneer mijn ouders met vrienden in de kroeg zaten voor de vierde helft. Menig Duits stadion leerde ik zo kennen en elke keer vroeg ik mij af welk gevoel dat moest geven wanneer er werd gescoord. Dat springen, die blijdschap en dat geluid.

Vandaag zou ik het zelf mee gaan maken. Ajax – Feijenoord voor ruim 40.000 toeschouwers. Al die mensen in de tram en later op het Stadionplein. We werden meegezogen in de menigte en met honderden tegelijk klom ik naar de tweede ring. Nog altijd voel ik het moment dat ik voor het eerst een vak opkwam. Al die mensen, iedereen met spanning op het gezicht. En een orkaan aan geluid overdonderde mij.

Een jaar later zag ik op tv de Olympische Spelen is Los Angeles. Als 10-jarig jochie werd ik bewust van mijn liefde voor sport. Dat ik tijdens de afsluiting ook nog eens kennis maakte met soulmuziek (Lionel Richie was een van de artiesten tijdens de afsluitingsceremonie) was een mooie bonus. Sindsdien heb ik een fascinatie voor Olympische stadions.

Na deze wedstrijd, waarbij alleen het boven beschreven moment is bij gebleven en de bak regen wat die middag viel, zou ik nog vaak in het Olympische Pisbak komen. Vooral de Europacupavonden waren geweldig. Bekerwedstrijden in de avond, het had iets magisch. De gang naar het stadion, wanneer je van afstand de lampen zag straalden naar één punt en daarmee een zuigende werking had, zorgde voor een extra spanning in de onderbuik. En dan het moment waarop je het vak opkwam, al die mensen. En dat geluid….

25 augustus 2002. Mijn laatste bezoek aan het Olympisch Stadion van Amsterdam. Ajax speelt al enige tijd in het afzichtelijke en ongezellige betonbak wat Amsterdam Arena wordt genoemd. Tijdens een middagje in mijn stamkroeg in de stad kom ik heel toevallig aan een veldkaartje voor een concert van vanavond. Mijn Amsterdamse held, die ik óók goed vond toen het in de jaren negentig niet mocht, die ik als klein kind leerde kennen in de Amsterdamse kroegen, geeft een concert in het ‘Olumpies’. De nog een keer met de tram richting Stadionplein, nog één keer de weg laten leiden door de stadionlampen, nog een keer die spanning wanneer het stadion wordt betreden…

De tweede ring is inmiddels verwijderd en het oude stadion lijkt weer op het stadion van 1928. Toch zijn deze avond zo’n 36.000 mensen aanwezig. Toeval of niet maar het klapt die avond van de regen…. En het geluid klinkt soms mooier dan na een doelpunt.

September 2022, vakantie in de omgeving van Amsterdam. Inmiddels woon ik ruim 10 jaar in Leeuwarden maar de roep van de stad blijft. Door de Covid_19 pandemie is een 'ver-weg' vakantie voor ons die jaar geen optie. Nog één keer op bezoek bij het magische Olympisch Stadion, nog een keer het gevoel van spanning in de onderbuik, nog een keer de gang over wat ooit het Stadionplein was. Binnen de muren wordt een sportdag gehouden voor een plaatselijke groep 8. Dat was nu net niet het geluid wat ik wilde horen….