Sportpark De Stripe

Lief dagboek,

Een paar maanden geleden was ik voor het eerst weer eens terug op de plek waar Blauw Wit een van haar meest bizarre wedstrijden speelde. Als clubfotograaf zag ik mijn kampioenskandidaat al snel op 0-1 komen, de thuisclub helemaal zoekspelen en nog voor de thee stond VVI met 9 man op het veld. Het heeft mij een aantal slapeloze nachten opgeleverd, steeds zag ik weer onze backs bij de cornervlaggen staan waardoor een trage middenvelder als laatste man rond de middenlijn stond. Vier lange ballen naar voren…. Uitslag: 3-1!

Lange tijd heb ik Idskenhuizen bewust gemeden want alleen al bij het horen van de naam zag ik weer de bizarre beelden voorbij komen. Opvallend omdat ik de memorycard in de camera nog voor het eind van de wedstrijd geformatteerd had, dus alle foto’s direct verwijderd. Toch nam ik de uitnodiging van Wilco Polinder van Nederlandse Velden aan om een dag met hem op pad te gaan in zijn missie om alle amateurvelden van Nederland te bezoeken.

Tijdens het doornemen van de lijst ‘te bezoeken clubs’ voor deze dag zag ik tot mijn schrik VVI te Idskenhuizen staan. Op de voorlaatste plaats stond VVI…. “Uhhh Wilco, kunnen we Idskenhuizen niet gewoon overslaan? Dat valt vast niemand op.” Wilco keek mij even vreemd aan. “Idskenhuizen overslaan? Nee, natuurlijk niet! Hoezo…?” We hadden deze decemberdag weinig tijd te verliezen omdat het vroeg donker wordt. Nummer 21: VVI…. Met een beetje geluk redden we het vandaag niet eens….

Ondanks mijn vertragingstactiek en met de tong op de schoenen denderen we door de lijst. Hoe dichter we bij nummer 21 kwamen, des te vaker vroeg Wilco naar het verhaal achter het trauma. Na stop 20 had ik zeven minuten om het verhaal ‘VVI’ te vertellen…. En halverwege het verhaal stonden we in de bestuurskamer waar wij voorzitter Johannes Lindeboom aantreffen. Uiteraard wist hij zich deze memorabele wedstrijd nog te herinneren waardoor de pleister hard van de wond werd getrokken en het bloeden opnieuw begon.

VVI las het verhaal over een onverwerkt trauma op Wilco’s Facebookpagina  en de club had zo met mij te doen dat Wilco en ik werden uitgenodigd om nog eens terug te komen naar Idskenhuizen, een wedstrijd van het vlaggenschip als VIP te bekijken om zo van mijn trauma af te komen. En mijn psychiater gaf toestemming om nog een keer af te reizen naar Idskenhuizen.

Zaterdag 15 april 2023. En zo lief dagboek, kan ik vandaag definitief afscheid gaan nemen van het VVI-trauma. De dag begint zonnig en het is bijna windstil, de start van een prachtige voetbaldag. Maar wanneer wij ons melden bij Sportpark De Stripe is de wind gedraaid en in kracht toegenomen. Het is zwaar bewolkt en guur, dit beeld past precies in mijn Idskenhuizen angst en vrees. We hebben echter nog geen stap binnen de hekken van het sportpark gezet of het eerste lachende gezicht vraagt of ‘wij van dat trauma zijn’. “Nee, hij!”, corrigeert Wilco direct. Onder zijn escorte worden we langs de ticketverkoop geleid, naar de bestuurskamer. Ondertussen worden we vriendelijk begroet door elke VVI-supporter.

In de bestuurskamer worden we letterlijk met open armen ontvangen. Door de warmte ontdooi ik direct ondanks dat die inmiddels beroemde 3-1 gelijk wordt aangehaald. “Die wedstrijd staat in mijn denkbeeldige Top 2 van bijzondere wedstrijden. Alleen het kampioenschap van de Vijfde Klasse staat nog hoger.” Bij een kopje koffie ontvangen we het programmaboekje van vandaag en blijkt VVI een verrassing voor ons te hebben. Met naam en toenaam wordt ons bezoek vermeld aan elke bezoeker van deze wedstrijd en natuurlijk wordt de aanleiding van de uitnodiging nog maar weer een keer beschreven. Maar ik ben al veel te veel onder de indruk van alles wat VVI voor mijn traumaverwerking doet.

Na een tweede bakje koffie vertrekken we naar het hoofdveld. Het is tijd voor de volgende verrassing. “Het is maar ‘Tweede Klasse’ en het is geen derby of topper, maar we pakken uit met vuurwerk tijdens de opkomst.” Bijna beschamend lach ik hem toe dat dit nu ook weer niet had gehoeven maar het blijkt dat dit sinds ‘corona’ voor elke thuiswedstrijd wordt gedaan. Dat dit echter nog niet volledig in de vingers zit bewijzen de twee mannen naast mij die een halve minuut voor de opkomst de gebruiksaanwijzing gaan lezen en een minuut later de brandende fakkels teleurgesteld in het gras gooien.

De wedstrijd is een minuut of tien oud en het spel is niet om aan te gluren. De straffe wind maakt het er ook niet fijner op. Waar ik wel warm van word is de puurheid in dit dorp. Hoe vaak genoot ik al van de FA-cupwedstrijden uit de eerste ronden waarin een kleine, thuisspelende club bijna letterlijk in de achtertuinen van de wijk speelt, waar de buurtbewoners vanuit hun tuin de wedstrijd kunnen volgen en, bij wijze van spreken, tijdens de wedstrijd de spelers een kop thee kunnen aanreiken..? Ook in Idskenhuizen speelt de plaatselijke FC in de achtertuinen en ook hier kan de wedstrijd door de buurman bekeken vanuit zijn tuinstoel.

Na negentig minuten slecht voetbal blijkt tegenstander SZW de gelukkigste te zijn. De 0-2 is niet alleen van belang voor de statistieken, ook voor mijn traumaverwerking is het goed om te zien dat VVI kan verliezen. Terug in de bestuurskamer wordt een hapje en een drankje aangeboden. “Je hebt geluk om vandaag VVI eens te zien verliezen, dit is de eerste keer in dertig jaar!” Juist dit geeft de geweldige sfeer in Idskenhuizen aan. Ook als ik een uur na de wedstrijd de bestuurskamer verlaat en via de kleine maar sfeervolle kantine naar buiten wil gaan. Dorpsbewoners klampen zich aan mij vast en vragen belangstellend of ik vandaag van mijn trauma afgekomen ben…. In mijn enthousiasme heb ik beloofd om zeker nog een keer terug te komen.

Idskenhuizen, wat hebben jullie een geweldige, mooie, warme, lieve en betrokken voetbalclub. Jullie hebben ons een fantastische en onvergetelijke middag bezorgd.