Bezocht datum
“Dag oma, ik kom binnenkort weer eens bij u langs.” Sinds mijn verhuizing naar Leeuwarden zie ik mijn oma niet zo veel meer. De afstand is letterlijk groot geworden maar omdat ik een afspraak in Utrecht had, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om niet via Hilversum te rijden.
Als spelertje van H.S.V. De Zuidvogels (Huizen) kwam ik op verschillende sportparken in ’t Gooi. Helaas had ik toen nog geen oog voor de schoonheid of het historisch besef van oude tribunes. Nee, die liefde kwam met terugwerkende kracht sinds de nieuwbouw van eenheidsworsten en het kapitalisme in het betaalde voetbal.
Zo kon ik mij herinneren dat ons gezin vroeger, op Koninginnedag, altijd naar de kermis in Hilversum gingen. Dat was een mooie, grote kermis met een grote aantrekkingskracht vanuit de regio én, niet onbelangrijk, zo begreep ik later, naast het terrein was een kroeg. En wanneer wij buiten het kermisseizoen langs het terrein reden zag ik de immens grote parkeerruimte voor ‘De Expohal’ en links daarvan iets wat ‘De Drafbaan’ heette.
Jaren later, nog voordat de boel daar overhoop werd gehaald om NIKE een Europees hoofdkantoor te kunnen geven en een school te bouwen, ben ik één keer binnen de muren van de drafbaan geweest. Mijn vader speelde in het veteranenteam van De Zuidvogels en als grensrechter kwam ik op deze manier nog wel eens ergens. Binnen de draafbaan lagen twee velden van de voetbalclub OSO; Omroep Sport Ontspanning. Als mijn geheugen mij niet te veel laat romantiseren, speelde ‘Zuid 8’ tegen klinkende namen als Wilbert Gieske en Tom Egberts.
Pas jaren geleden kwam ik er achter dat Sportpark Hilversum, met de mooie en klassieke 'Dudoktribune' speciaal voor de Olympische Spelen van 1928 is gebouwd wat het voor mij, als groot Spelenliefhebber, nog wat extra's geeft. Nu steeds meer oude sportparken verdwijnen naar de rand van een dorp of stad waar een hypermoderne eenheidsworst uit de grond wordt gestampt, komt bij mij steeds vaker het verlangen naar ‘die goeie ouwe tijd’.
Een week later zat ik op de bank bij oma. Veel was er niet veranderd in haar woonboot, de omgeving van dit ooit zo rustige industrieterrein wel. Veel nieuwbouw en verbeterde infrastructuur, er was niets meer herkenbaar uit vervlogen tijden. Oma koestert het verleden zonder stil te blijven staan. Ze lachte toen ik mijn reisdoel vertelde: “De Galgenwaard”. Natuurlijk kon zij mij, als échte Utregse, wel vertellen hoe ik rijden moest.
Sommige dingen moeten niet veranderen, sommige dingen hoeven niet geromantiseerd te worden. Toen ik haar vertelde dat ik nóg een tussenstop had begonnen haar ogen te stralen. “De oude Dudoktribune, daar ben ik vroeger vaak met jouw opa geweest…”
