Bezocht datum
Een paar jaar geleden stond ik al eens op de stoep bij Stadion De Koel maar tot mijn teleurstelling was het niet mogelijk om even binnen te kijken (geheugensteuntje). Ook vandaag, een zaterdagmorgen in maart, is het stadion hermetisch afgesloten en is alleen een glimp vanuit een bepaalde hoek mogelijk, waar ik eerder ook dezelfde foto’s heb gemaakt.
Terwijl de parkeerplaats zich vult met auto’s met Duitse kentekens, er is zeker iets te doen in de omgeving, loopt een van mijn maten om het pand van Limianz, in de hoop vanuit die positie een beter zicht in het stadion te krijgen. “Ed, ben je hier óók geweest?” Met risico op schade aan onze kleding klauter ik tussen de struiken met doorns achter mijn maat aan om achter Limianz inderdaad een beter beeld van Stadion De Koel te krijgen.
Waarom het stadion ‘De Koel’ heet, is nu helemaal duidelijk. De steile afgrond nodigt niet uit om met een zware camera naar beneden te klauteren terwijl een ‘open deur’ ons vriendelijk toelacht. Verderop, tussen de struiken, liggen twee ballen in de kleuren van de plaatselijke voetbaltrots. Hebben we toch een souvenir, het is een schrale troost. Maar nu we op deze plek ook zien dat de afgrond minder steil en hoog lijkt, lopen we door naar het eind, aan de kant van het woonwagenkamp. “Durven we het aan…?”
De twee trofeeën worden terug in de bosjes gelegd om zo de handen vrij te hebben voor onze tocht der tochten. Met gevaar voor eigen leven én camera dalen we natuurwand, vochtig door het ochtenddauw, af en wonder boven wonder staan we zonder kleedscheuren op een soort trainingsveld. Onze pas steeds versnellend, als koeien die de stal ruiken, lopen we naar de open deur wat ons toegang geeft tot Stadion De Koel.
Als twee enthousiaste pubers die op verboden missie zijn, wetend dat dit een uitbrander van mijn ouders en een paar dagen huisarrest kan opleveren, rennen we het stadion binnen om zo snel mogelijk wat foto’s te maken. Maar als een paar minuten later de spanning wel een beetje weg is en de bravoure terug, lonkt dé attractie van dit stadion…: De trap! Met wat klauterwerk wandelen we via het veld, door de spelerstunnel, de beroemde trap op. Het gevoel wat een speler voor de wedstrijd heeft, wanneer hij van bovenaf het stadion inkijkt, moet iets magisch zijn. We kijken elkaar even aan, maken enkele foto’s, om daarna, als speler van onze favoriete club, wat niet dezelfde club is, de trap af te dalen, om door de spelerstunnel het veld op te komen, hoort mijn maat ‘een gejuich uit duizend kelen’ en klinkt voor mij ‘een juichtoon da’vre langs de velden’.
Een half uur later, wanneer we vanuit elke hoek het stadion hebben gezien, wandelen we met een glimlach van oor-tot-oor, terug naar de steile natuurwand waar onze souvenirs nog liggen te wachten omdat het tijd is om een bakkie te doen bij Restaurant De Kraal. Wat velen niet weten is dat op ongeveer 600 meter, naast dit restaurant, de resten van ‘Stadion De Kraal’ te vinden zijn, het voormalige thuis van VVV Venlo.
Wanneer je in de buurt bent, neem dan even de tijd om een bakkie te doen in De Kraal. De uitbater van dit restaurant is, volgens eigen zeggen, geen voetballiefhebber. Wel heeft hij in het verleden VVV Venlo gesponsord en later, uit ontevredenheid, Lierse SK. Na een tweede periode VVV Venlo te hebben gesponsord, wil hij niets meer met die club te maken hebben. Opvallend voor iemand die geen voetballiefhebber zegt te zijn, was zijn opmerkelijke feitenkennis. Een bakkie smaakt altijd beter wanneer iemand prachtig kan verhalen over opmerkelijke zaken uit het voetbalverleden…
