Bezocht datum
“En na de rotonde de eerste zijstraat rechts!” Ongeveer elke maand gaan mijn vrouw en ik een weekendje op pad. Zeker de helft van deze weekenden staat voor minimaal een dag in het teken van groundhopping en zeker wanneer in de (directe) omgeving een lost ground te vinden is móet ik op pad.
Gelukkig houdt mijn vrouw ook van voetbal en enkele stadions bezoeken, daar kan zij ook van genieten. ‘Stedentrip voor gevorderden’ noemen wij dit omdat je dankzij het (be)zoeken van stadions vaak de halve stad ziet. “In elk geval meer dan alleen de winkelstraat”, zo vult mijn vrouw dan graag aan. Zij heeft net zoveel met winkelen als ik.
Vandaag rijden we door de omgeving van Essen. Nadat de auto een plaatsje in een zijstraatje heeft gevonden wandelen we om het hekwerk van Stadion Mathias Stinnes. Het is een van de vier voormalige stadions die ik, tijdens de voorbereiding op dit weekend, voorstelde tijdens onze keukentafelgesprek. Dit is namelijk de plek waar de eerste officieuze interland voor zowel het (West-)Duits als het Nederlands vrouwenelftal in 1956 plaatsvond. Dat West-Duitsland voor 17.000 toeschouwers met 2-1 won zal niemand verbazen….
Het hekwerk is een kleine twee meter hoog en ziet er solide uit. Klimmen is een optie al ben ik de eerste die toegeeft dat mijn lichaam niet het meest lenige is. Bovendien hebben we bekijks van de mensen die op de eerder genoemde rotonde met wat snoeiwerkzaamheden bezig zijn. “Kijk schat, zij gebruiken een hoge trap. Volgens mij moet die wel over het hek passen.” Wij denken beiden in plaatjes en zien het al helemaal voor ons hoe ik, dankzij een uit de kluiten gewassen keukentrapje….
Tien minuten later sta ik daadwerkelijk op de bovenste sport van deze trap en kijk vanaf deze hoogte de diepte in. Mompelend kijk ik mijn vrouw voorzichtig aan…: “Ik durf niet!” Terwijl twee mannen de trap vasthouden en wachten op het moment dat een van mijn twee benen over het hek gaat, schiet mijn vrouw in een slappe lach. “Je moet, je kan nu niet meer terug!” Dankzij haar bemoedigende woorden gooi ik sierlijk mijn linkerbeen om de trap, over het hekwerk om wankelend de sport weer te vinden. Mijn vrouw probeert de tranen op haar wangen te drogen.
Maar deze halsbrekende toeren zijn het waard. Want wat ik zie overtreft alle verwachtingen. Een deel van de oude tribunes zijn nog zichtbaar al wordt het overgrote deel teruggegeven aan de natuur. Ook op het middenterrein, waar een jaar of tien geleden nog een tentenkamp voor vluchtelingen was opgeslagen, is inmiddels verworden tot een stadspark. Een RWE-fabriek, de hoogspanningsmasten, het treinspoor en de woonhuizen als stille getuigen op de achtergrond. Dit is waarom ik zo van lost grounds houd.
Een klein kwartier geniet ik van het verleden en als ik alles heb gezien en vastgelegd komt het moment dat ik een tweede keer over het hek moet. Dit keer een stuk sneller, zelfverzekerder maar net zo sierlijk als de eerste keer. Waarom hier een enorm hekwerk de liefhebbers op afstand moet houden is eigenlijk vreemd want iets slopen is nauwelijks mogelijk. Tegenwoordig hoort dit terrein bij het naastgelegen bedrijf RWE maar wat de plannen zijn weet een van de buurtbewoners niet te vertellen. Als kind speelde hij al binnen de hekken en kon zich daar altijd prima vermaken. Dat hij jaren later nog eens een prachtig verhaal voor een verjaardag in de schoot geworpen zou krijgen….
