Bezocht wedstrijd
Bezocht datum
“Dit ben jij, toch..?” Naast mij staat een man van een jaar of dertig trots zijn mobiel te tonen waarop ik mijn eigen website te zien krijg, gevolgd door mijn Instagrampagina. Nadat ik hem een bevestigend knikje heb gegeven slaat hij een arm om mij heen om vervolgens een ‘selfie’ van ons te maken.
Het is mijn laatste dag van mijn rondreis door het westen van Amerika en Vancouver. Ruim vier-en-een-halve week ben ik onderweg geweest en in de grote steden was er steeds ruimte om even een stadion te bezoeken. Maar gek genoeg is dit pas de eerste matchday waar ik in de buurt ben. Geen MLS maar een wedstrijd uit de nieuw opgezette ‘Canadian Premier League’, een competitie om het Canadese voetbal groeimogelijkheden te geven.
De Premier League is een nieuwe competitie wat in 2019 is gestart. Dit geldt ook voor de plaatselijke trots Pacific FC wat haar thuiswedstrijden speelt in een accommodatie wat nog uit de grond wordt gestampt. Het Westhills Stadium werd in 2008 geopend maar is eigenlijk voor rugby gebouwd. Ondanks Canadaday, een nationale feestdag, en het feit dat de club het nog niet best doet in de competitie is het op deze zonnige dag vrij druk. De eerste helft is van ‘Hoofdklasseniveau’ en past prima in deze omgeving.
Tijdens de rust, wanneer mijn traditionele foto met sjaal wordt genomen, staat naast mij, aan de rand van het veld, een aantal man van de fanatieke aanhang een biertje te drinken met een aantal van de tegenstander. Niets hoge hekken maar een open stadion zodat iedereen lekker kan rondlopen. Nu ik ben herkend moet ik de wedstrijd verder kijken tussen de fanatieke aanhang.
De tweede helft is een stuk leuker. Vrij snel komt de thuisclub op voorsprong dankzij een schitterende krul van ‘buiten de 16’ en dit levert een prachtig schouwspel op. De groep fanatiekelingen rent naar de reclameborden bij de achterlijn om uit verschillende tassen wat fakkels te pakken. Ondertussen rennen twee vijftigers met een enorme vlag van cornervlag naar cornervlag. Daarna volgt een hergroepering terwijl de groep drie keer de nieuwe stand roept en afsluit een paar keer ritmisch in de handen klappen.
De rest van de tweede helft heerst een heerlijk Engels sfeertje. Er wordt wat uitdagend gezongen naar de supporters van Calvary FC 
waarmee een kwartier geleden nog een ontspannen biertje werd gedronken. Schitterende en poëtische teksten als ‘Same old cowboys always cheating’en ‘Born with a white hat on’ vliegen over de tribunes. De man van de selfie ziet mijn grijns en vertelt trots dat deze groep normaal uit zo’n 100 man bestaat, best veel voor Canadese begrippen en voor een nieuwe club. Maar vanwege Canadaday is een groot deel in Victoria feest aan het vieren, slechts een kwart vond vanmiddag de weg naar de club.
Aan het eind van de wedstrijd, bij de stand 2-1, lijkt de scheidsrechter moe te worden. Het warrige fluiten valt ook buiten de lijnen op en een heerlijke ‘I’m blind, I’m def, I wanna be a ref’ galmt over de tribune. Als de leidsman met verschillende kaarten gaat strooien klinkt een zuinige ‘Hit the showers’. Heerlijke supportershumor!
De wedstrijd eindigt in een verdiende 3-1 overwinning. Ook na de wedstrijd blijft de groep enthousiast, als een stel kleine kinderen, heen-en-weer rennen met vlaggen. Het is aandoenlijk om te zien. Als de selectie de fanatieke aanhang voor alle support heeft bedankt, is het voor mij tijd om op te stappen.
De Ultra’s van Pacific FC mét De Stadionautist.
