Cambuur Stadion

Voor veel voetballiefhebbers is mijn voorkeur niet te begrijpen; oude, vaak vervallen stadions van soms nietszeggende ploegen die in de kelder van het (prof)voetbal spelen. Nostalgie en verleden druipen van de half ingestorte muren en de geur van verschaald bier en hamburgers worden vermengd met pis. En voor oogstrelend voetbal moet je hier zeker niet zijn.

Waar de meeste voetballers en objectieve fans Barcelona en Camp Nou als ‘hoogst haalbare’ zien, toch het grootste stadion in Europa, gaat mijn voorkeur naar kleine clubjes als Luton Town. Hoe mooi is het toch elke keer weer, wanneer je door een woonwijk loopt, als ineens, uit het niets een stadion opdoemt. Uit de stegen en smalle straten stromen luidsprekende supporters naar elkaar toe maar zodra de lichtmasten zichtbaar worden even een stilte laten vallen. Het zal de reden zijn waarom ik zo graag naar avondwedstrijden ga. De spanning, het mysterieuze, de romantiek…

Vrijdagavond 12 februari 2009; voor het eerst loop door een woonwijk in Leeuwarden richting het stadion van Cambuur. Om mij heen mannen van middelbare leeftijd die opgewonden vooruitblikken op de wedstrijd van vanavond en jochies die zwijgend en vol spanning in het handje van pappa knijpen. Een klassiek beeld wat extra mooi wordt als ineens een stilte valt omdat een lichtmast zichtbaar is. De spanning, het mysterieuze, de romantiek…

De lichten boven de wijk wijzen de weg, dan wordt een oud en klassiek stadion wat erg Engels aandoet zichtbaar. Elk stadion bezoek, zeker in het donker, geeft mij een magisch gevoel en brengt mij weer terug naar mijn kinderjaren toen ik met mijn vader, als echte voetbaldieren, vele wedstrijden in het land bezocht.

Zoals altijd wandel ik eerst om het stadion om de sfeer te proeven en de spanning op te bouwen. Opvallend in dit oude stadion is de ruimte onder de tribunes waar supermarkten en een sportschool huizen. Voor de hoofdingang staan vrachtwagens zodat de wedstrijd live uitgezonden kan worden. Het verpest het zicht op dit tribunedeel ook omdat dit een afspreekpunt voor supporters lijkt te zijn. Rechts van het stadion, aan de overkant van de straat is een buurtcafé, Café Cambuur en lijkt een verzamelpunt voor de harde kern te zijn. Als snel wordt duidelijk dat foto’s maken aan deze zijde niet op prijs wordt gesteld.

Het uitvak is aan de andere zijde. Waar in Engeland de ingang vaak tussen huizen door, via een steeg te bereiken valt, is hier een stuk niemandsland waar tevens de bussen geparkeerd kunnen worden. Verder valt op dat er nauwelijks politie en ME zichtbaar aanwezig is en ademt de omgeving van het stadion een vriendelijke ‘leuk, we gaan voetballen kijken’-sfeer uit. Terug naar de hoofdingang waar ik mijn contactpersoon snel gevonden heb. Een kaartje voor de hoofdtribune met entree voor de Business Club van Cambuur! We hebben nog wel even tijd voor een klassieke voorbeschouwing!

In het stadion ademt het voetbal. De volle tribunes staan dicht op het veld, er zijn nauwelijks hekken en iedereen staat achter de club. Geen ingestudeerde liedjes en dansjes maar spontaniteit vol hartstocht. Echte voetballiefhebbers en supporters met hart voor de club en het spelletje. De passie en nostalgie zijn ook nog steeds in Nederland te vinden, klassieke voetbalstadions die niet weggestopt zijn op een verlaten industrieterrein of langs een snelweg maar gewoon in de woonwijk staan, supporters en liefhebbers nog mogen dromen en waar spanning, melancholie en romantiek samengaan. Dit zijn de stadions die ik wil bezoeken….

En dat kan gelukkig ook want in 2011 laat ik het ‘wilde westen’ achter mij om mijn geluk te vinden in Leeuwarden. Steeds vaker bezoek ik het prachtige oude Cambuur Stadion wat ik beter leer kennen, net als de club. De liefde blijkt van twee kanten te komen en inmiddels ben ik van deze k*tclub gaan houden. Elke keer ontdek ik weer iets nieuws in de oude en vervallen stadion.

Gerald van den Belt kon het oude Cambuur Stadion ooit als beste omschrijven: “Het stadion is als Elvis: ’s Morgens een wrak, ’s middags een wrak maar ’s avonds, als de lichtmasten aangaan, rockt het uit zijn voegen!”

10 mei 2024. Vandaag wordt de laatste wedstrijd gespeeld in het stadion aan het Cambuurplein. Al jaren wordt uitgekeken naar de opening van een nieuw stadion wat, zoals overal gebeurt, aan de rand van de stad is gebouwd. Weg uit de woonwijk, weg uit de samenleving maar in het westen van de stad, bij een industrieterrein. Voor de club is het belangrijk om te groeien en veel supporters kijken uit naar alle verbeterde faciliteiten. Vandaag speelt SC Cambuur ‘the last dance’, nog één keer de wandeling door de een woonwijk met om mij heen mannen van middelbare leeftijd die opgewonden vooruitblikken op de wedstrijd van vanavond en jochies die zwijgend en vol spanning in het handje van pappa knijpen.