Bezocht wedstrijd
Bezocht datum
Lief dagboek,
Zal ik mijn hobby dan nog één keer uitleggen? Want geef maar toe, lief dagboek, ook jij vind dit een vreemde hobby.
Zaterdagochtend 5.15 uur gilt mijn wekker mij wakker. Ja ik weet het, het is weekend en ik zou kunnen uitslapen. Ik heb mijzelf een uur de tijd gegeven om te douchen, ontbijten, bakkie koffie, broodjes smeren (en denk aan koffie) voor onderweg, bakkie koffie, wc…. Exact 6.15 wandel ik de deur uit om keurig op tijd te zijn bij het afspreekpunt, voor het nog verlaten station.
En daar lief dagboek, daar tref ik mijn maatjes en iedereen is ruim op tijd. Een van de mannen krijgt nog een ‘tût’ van zijn vrouw en kinderen en dan is het echt de hoogste tijd om naar een van dé voetballanden af te reizen. De start doen we direct op z’n Engels, een kleine vijf uur te vroeg, als de chauffeur de linker rijbaan op schiet…. Eerste lach van de dag is een feit!
Hoe onderga je zo’n autorit van in totaal zo’n zeven uur. We beginnen met de bespreking van gisteravond gespeelde wedstrijden. Afhankelijk van welke club het reisgezelschap aanhangt gaat het van “Jammer van die laatste minuut” naar “Maar zeg eerlijk: dat was toch geen pingel?” tot “Geen idee hoe lang hij nog blijft zitten!” Maar na een uur zijn de onderwerpen die elke groundhopgroep verbindt wel op. En dan gaat het serieus worden. Dan komen de ziektes, kwaaltjes, persoonlijke geschiedenis en roddels aan bod. En uiteindelijk draai je met de recensies van de nieuwste films en games de E19 richting Antwerpen op…..
Eenmaal in Engeland is het voor het eerst een moment stil in de auto. De chauffeur krijgt even de tijd om te wennen aan het verkeer, de bijrijder geniet van het Engelse landschap en achterin wordt vermoedelijk nagedacht over de zin van het leven. Pas nadat ‘Greater London’ is gepasseerd is iedereen weer bij de les. Want rijden we direct door naar de eindbestemming of is er ruimte om enkele grounds te bezoeken. Pas zo’n 20 kilometer voor de eindbestemming wordt de beslissing genomen: The People’s Pension Stadium, het stadion van Crawley Town FC.
Op de bijvelden van Crawley Town FC worden jeugdwedstrijdjes gespeeld maar het stadion lijkt volledig afgesloten. Slenterend door de miezerregen zoeken we naar die ene deur die altijd openstaat en eenmaal gevonden moet de adem worden ingehouden, dan lukt het net om door een toevallige doorgang te komen. Het stadionnetje zelf is leuk. Het is oud, er bladdert hier-en-daar wat verf van muur en de stoeltjes mogen wel eens een poetsdoekje voelen maar we zijn binnen! Dat is al een sport op zich. Na een plaspauze wordt afscheid genomen van Crawley Town en begint het verlangen naar een eerste pint.
De chauffeur heeft echter nog een tweede stop in gedachten. Hij komt al 25 jaar in deze omgeving, hij mag zichzelf supporter van onze bestemming noemen, en kent daarom de geschiedenis van de club. Een aantal jaren geleden had Brighton & Hove Albion, want dat is de te bezoeken club van de weekend, een tijdelijk onderkomen bij een atletiekclub, nu omnisportvereniging, waar om het veld noodtribunes waren geplaatst zodat ongeveer 8.000 supporters hun club naar de overwinning konden schreeuwen. Alleen de eigenlijke oude tribune staat er nog maar dit historische ground moesten we echt even zien. En voor de liefhebbers: Withdean Stadium is de moeite van het bezoeken waard!
Maar dan is het de hoogste tijd om de auto naar het eindpunt te brengen. Dat de navigatie iets strakker afgesteld had mogen worden zorgt voor enige hilariteit én frustratie in de auto. “Bij dat huis staan altijd drie containers op de stoep, dat is mijn herkenningspunt.” En na een rondje woonwijk passeren we voor de tweede keer dit stukje straat. “Nee, dit is het ook niet….” Parkeren in het centrum van Brighton kost je ongeveer £12 per 24 uur, zo weten we nu!
Het is een kwartiertje lopen naar ons hotel maar al snel wordt er gekozen voor een tussenstop in een van de vele pubs die Brighton telt. Dat ik met echte bierkenners op stap ben lief dagboek, blijkt wel uit de keuze van de kroeg: Brewdog, een echt bierencafé. Zelf zak ik elke keer weer voor het examen ‘Engelsman’, ik ben gewoonweg geen bierdrinker. Althans, niet in die mate. Na een tweede rondje, ik krijg een ‘ladiesbeer’, wordt het hotel opgezocht.
Het hotel ligt direct aan zee en mijn kamer geeft uitzicht op de pier van Brighton, je kan het minder treffen. Het nodigt zelfs uit om snel weer naar buiten te gaan voor een bezoekje aan deze pier. En nu had ik alles verwacht maar dat ik in een soort casino terecht zou komen wat uitmondt in een eeuwige kermis was een verrassing. De grootste verrassing kwam trouwens van boven. Binnen een minuut wist ik waarom de bijnaam van Brighton & Hove Albion ‘Seagulls’ is. Terwijl ik met een papieren zakdoekje het stukje zeemeeuw van mijn jas probeer te vegen, passeert een Engelsman en zegt: “This is Brighton”.
Na een rondje over de boulevard en een rondje in een van de kroegen daar, is het eindelijk tijd om culinair Brighton te leren kennen. De eerste keuze is een Fish-n-Chips tent maar vlak voor deze toko duiken we een ander restaurant in. Nu ben ik absoluut geen liefhebber van McDonald’s. Of geen liefhebber, ik weet die troep niet! Maar toegegeven; bij grote concurrent Burger King was het prima te nassen. En met deze goede onderlaag wordt het tijd om naar het stadion te gaan.
Er volgt een wandeling van een kwartier en wanneer je bij de Mac had, nou ja gegeten, dan had je nu alweer honger. De wandeling brengt ons door het centrum van de stad en zelfs onze ervaren gids moet toegeven dat wat we onderweg tegenkomen, voor hem ook onbekend is: Brighton's singing barber. Of dit in de reisfolder staat weet ik niet, maar een aanrader is het zeker! Maar geen tijd om hier lang bij stil te staan; we moeten de trein halen want zoals tegenwoordig ‘normaal’ is, is een nieuwbouw stadion buiten de stad gebouwd. Het voordeel is wel dat je massaal naar het stadion gaat wat de sfeer, de voorpret ten goede komt. En het oude station galmt zo lekker….
En dan volgt nu een moment waarin Nederland volledig in paniek zou raken. Er worden vanavond duizenden Chelsea-supporters verwacht die op eigen gelegenheid naar het stadion mogen komen. Een aantal supporters reist in onze trein en de sfeer is gemoedelijk. Er wordt over-en-weer gezongen om daarna rustig gezamenlijk bij het stadion uit te stappen. In Nederland raakt men al in paniek bij één supportersbus die een paar kilometer voor de stad al politiebegeleiding krijgt. Nog mooier; alle supporters kunnen rustig om het stadion lopen. Geen hoge hekken, geen peloton ME, sluipschutters, hondenbrigade en waterkanonnen, alleen wat stewards om mensen naar de juiste plek te wijzen. En we gaan nog een stap verder. In het stadion, op de omlopen, zijn verschillende soorten bier op de tap verkrijgbaar. Dat kan gewoon! En het kan nog gekker lief dagboek; er zijn ook verschillende whisky’s te krijgen. Het enige punt is, en daar zou Nederland iets van kunnen leren….; de drank mag niet de tribune op. “Huh? Dan kan je er ook niet mee gooien?” Als je tijdens de wedstrijd wil drinken, dan moet je dus van de tribune af en drinken op de omloop. Het is allemaal niet zo heel moeilijk!
20.00 uur plaatselijke tijd, het hoogtepunt van onze reis gaat beginnen. Dat we in een foeilijk, nieuw stadion zijn, dat wist ik van tevoren. Dat het stadion aan de buitenzijde de uitstraling heeft van een natte tosti, dat wist ik ook. Maar de sfeer binnen is fantastisch. De beide supportersgroepen zijn in vorm en er wordt de hele wedstrijd massaal gezongen. Geen capo of imam, geen drumkorps, geen vlaggen die constant irritant voor de ogen dansen maar gewoon old-skool reageren op de situatie. Het is een echte bekerwedstrijd met veel strijd en passie. Dat Brighton deze wedstrijd wint, van het grote Chelsea, maakt het feest compleet. Ook na de wedstrijd schuiven beide supportersgroepen weer in elkaar. Wij kiezen voor de optie ‘nabeschouwen’ op de omloop zodat de grote meute is verdwenen wanneer wij naar de trein gaan. Eenmaal terug in de stad nemen we nog een afzakkertje in een leuk en gezellig kroegje vlakbij het station. Een perfecte afsluiting van deze lange dag.
Zondagochtend, 7.45 uur. De wekker zou mij nu wakker moeten gillen maar omdat naast het hotel een club is wat tot 5.00 uur open is, heb ik een groot deel van de nacht wakker gelegen. Want ook in Brighton wordt gerookt en dat gebeurt buiten op straat. En elke keer wanneer de deuren open gaan komende de bassklanken met de stroom mee naar buiten. De zon boven zee zien opkomen is dan wel weer een cadeautje, dat pak je dan toch maar even mee. Klaar voor dag twee wat, voor mij persoonlijk, start met het tweede hoogtepunt van het weekend: a traditional breakfast in een pub. Hoewel traditional…. Ik wijk met koffie behoorlijk af van de Engelsen, dus ook dit keer zak ik weer voor de ‘cursus Engelsman’.
En dan, lief dagboek, komt het onvermijdelijke; de lange terugreis naar huis. Nadat we de stad verlaten rijden over de lange laan die ik herken van de heenweg. Logisch als je dit stuk liefst twee keer hebt gezien. “Kijk, hier staan drie containers op de stoep…” Achter het stuur volgt een aantal krachttermen. “Dat was het juiste huis.” Uiteindelijk verlaten we Brighton met een lach, we stonden gisteren letterlijk bij de buren op de oprijlaan. De terugreis verloopt soepel, we worden bij Calais zelfs uitgezwaaid door een Seagull. Dan zit echt alles mee zodat we een uur eerder dan verwacht weer aankomen bij onze opstapplek van gisteren. Helaas, er staat geen ontvangstcomité. Waar we gisteren in alle stilte werden uitgezwaaid, is er nu een kilte in de drukte. Maar heel eerlijk lief dagboek, ben ik even blij met deze rust na dit drukke weekend. 18.00 uur en ik verlang heel erg naar mijn ledikantje. Een weekend groundhoppen is afzien, slopend en topsport. En ik kan niet wachten op het volgende groundhopweekend!
