Een moment tijdens zomaar een willekeurige jeugdwedstrijd. De thuisploeg is in deze wedstrijd veel sterker dan de tegenstander. Dan, een ingooi halverwege de helft van de tegenstander.
Ineens zwaait de grensrechter met zijn vlag. Nadat de scheidsrechter het signaal overneemt zie ik het verbaasde gezicht van een D-pupil, starend in niemandsland. De ingooi wordt door de tegenstander overgenomen en het spel gaat verder. Een paar minuten later blijkt dat de geschiedenis herhaalt. En herhaalt.
Natuurlijk, ook een (juiste) ingooi behoort aan bepaalde regels te voldoen, op elk niveau. Maar als topteams, uitkomend in de Champions League al moeite hebben om de bal op de juiste manier in het spel te brengen, wat kun je dan verwachten van een D-pupil, spelend op veld 3?
De scheidsrechter van deze morgen volgde een teleurgestelde vader die het niet kon verkroppen dat het team van zijn zoon werd weggespeeld. Dat hij vlagt voor een foutieve ingooi is begrijpelijk. Maar dat niemand de moeite neemt om uit te leggen dat de voeten achter de lijn moeten blijven staan zorgt er niet voor de het spel verbetert. De speelvreugde van een D-pupil evenmin…
© Edjestheater