Bezocht datum
Met de komst van nieuwe stadions die, zo lijkt het, van slechts één tekentafel komen, wordt het verlangen naar die goeie ouwe tijd steeds groter. Vaak hoor ik van andere voetballiefhebbers dat een bepaalde club een schitterende accommodatie heeft. Meestal betreft het dan nieuwbouw aan de rand van het dorp of stad, alles keurig in klinische staat… én kunstgras!
Het verlangen en romantiseren naar vroeger tijden, naar staantribunes zonder overkapping en gras wat bij Nederlands weer mannenvoetbal oplevert. Geen gestruikel over stof, doorrollen en kaarten smeren maar voetballen en de mouwen opstropen! ‘Kein gelul, fussball spielen!’
Tijdens mijn vakantie op de Veluwe had ik de afspraak gemaakt om maximaal drie keer iets met voetbal te doen. Go Ahead Eagles en De Graafschap lagen voor de hand. Het werd uiteindelijk, met een beetje fantasie, ‘lost grounds’…
Dé lost ground van Nederland staat in Wageningen, dat weet elke liefhebber. In mijn tijd als fanatieke clubsupporter was ik net te laat om FC Wageningen nog in actie te zien. En sinds het voetbal een grote commerciële show is geworden en ik steeds meer op zoek ben naar de romantiek en de pure beleving staat een bezoekje aan deze lost ground op mijn bucketlist.
Aan de rand van Wageningen valt plotseling een floodlight op mijn netvlies en zoals altijd word ik direct onrustig. Zeker nu steeds vaker de lampen in het stadiondak worden verwerkt verliest het voetbal opnieuw een stukje romantiek. Als de auto een mooi plekje heeft gevonden rent mijn opwinding snel voor mij uit. Nederland gaat slecht om met tradities en poets het verleden het liefst zo snel mogelijk uit. Toch, even later sta ik voor een gesloten hek, met samen geknepen ogen, te luisteren naar pure voetbalbeleving wat hier jaren geleden moet hebben geklonken…
