Bezocht datum
Het leuke aan kleinere clubs is het warme welkom en de waardering die je als groundhopper kunt ontvangen. In (bijna) elk stadion staat wel een deur open zodat de Stadionautist altijd wel een mogelijkheid vindt om binnen te kijken. Maar leuker is wanneer een medewerker de deur opent en even de tijd neemt om mij rond te leiden.
Voor Panenka Magazine had ik een weekendje Glasgow als uitvalsbasis voor mijn eigenlijke doel: Carlisle United. Het prettige van Glasgow, met drie clubs in de hoogste Schotse competitie, is de grote kans groot dat er op zondag wel ergens een wedstrijd wordt gespeeld. Op het moment van boeken waren de fixtures voor de Play-offs nog niet bekend. Ik hoopte op een wedstrijd van Celtic maar met Partick Thistle zou ik ook heel tevreden zijn. Natuurlijk werd het Rangers FC (het verslag hiervan volgt nog…) zodat ik op vrijdagmiddag voor een verlaten Firhill Park sta.
Het zonnetje schijnt boven Glasgow waardoor de grauwe industriële stad iets vrolijker lijkt. Toch is het stil in de wijk waar Firhill Park gelegen is. Alleen op de hoek van de straat, vlak voor de hoofdingang, staat een drietal mannen van middelbare leeftijd buiten. Om de hoek, in de woonwijk, stopt naast mij een Volvo A6 waaruit een man in korte sportbroek en slippers stapt. Terwijl ik een foto maak van de oude ticketbox (Adult Ground £3,-) kijkt de man mij aan en knikt goedkeurend.
“Do you like the stadium? And do you want to see it inside? I’m the manager…” Terwijl mijn maag een vreugdesprongetje maakt volg ik de man via de ‘Players entrance’ het stadion in. Langs een materiaalhok, wandelen we via (een deel van) de spelerstunnel de kleedkamer binnen waar de materiaalman de gestreken tenues voor de wedstrijd van morgen klaarlegt. De kleedkamer is eenvoudig en niet al te groot maar het ruikt voetbal zoals ik dat kan herinneren toen ik begin jaren 80, als E-pupil, bij een club in een klein vissersdorpje speelde. Natuurlijk mag ik foto’s maken al moet ik beloven dat ik de foto’s van de kleedkamer pas tijdens de wedstrijd online zet, een belofte die ik uiteraard nakom.
Even later loop ik achter de manager aan door de spelerstunnel het veld op. Eenmaal weer aan het zonlicht gewend krijg ik koude rillingen. Het stadion is precies wat ik had verwacht. Het enige minpuntje is dat ik net te laat ben om de oude terrace achter het doel te zien. We lopen langs de hoofdtribune waar we halverwege stilhouden tussen de dicht op elkaar staande dug-outs. Verscholen achter een paal is een trap en een deur zichtbaar: De oude spelerstunnel. In gedachten zie ik zwartwit beelden van mannen in shirts met een V-hals en keepers in een trui die jeugdig, als een jonge hinde uit de spelerstunnel komen huppelen. Niets protocol maar enthousiast, klaar voor de wedstrijd.
Via deze oude spelerstunnel lopen we de binnenkant van deze oude tribune. “Since 1909!”, zo vertelt de manager over dit mooie stukje historie. Alle deuren worden geopend, behalve die van de bestuurskamer waar hij helaas de sleutel niet van heeft. Maar de centrale hal, de perskamer en ontvangstruimte geven een goed beeld van dit oude stadionnetje.
Een paar minuten later staan we weer tussen de dug-outs in. De manager heeft nog veel werk te doen maar ik mag zolang blijven als ik wil, elke deur openen die open kan en rondlopen om de foto’s te maken die ik wil. Met een ferme handdruk bedank ik hem voor de gastvrijheid en beloof hem zeker nog eens terug te komen, maar dan op een wedstrijddag…
