Bezocht datum
"Schat, zullen we vandaag naar Duitsland rijden? Het stadje Krefeld is hier vandaan ongeveer 50 minuten rijden...."
Gisteren waren we voor een afspraak met Wilco van Nederlandsevelden in de omgeving van Nijmegen en dit was voor mevrouw Stadionautist aanleiding om in Limburg een hotelletje voor twee nachten te regelen. Het hotelletje werd gevonden in het witte dorpje Thorn, vlakbij de Belgische grens en ik had al bedacht dat als we een stukje zouden toeren, wij in elk geval richting Maasmechelen zouden gaan.
Terwijl ik mij bijna verslikte in mijn koffie maakten de radertjes overuren: “Krefeld, wat was daar ook alweer mee?” In gedachten blader ik door mijn lijstje met prachtige, nog te bezoeken stadions en lost grounds. “Krefeld, twee stops”, dat wist ik al snel te herinneren maar de namen en rugnummers ontbreken. Terwijl mijn vrouw nog een keer langs het ontbijtbuffet wandelt, zet ik snel hulplijn ‘Google’ in…. UERDINGEN! Een prachtig oud en vooral klassiek Duits stadion!
Vooraf hadden we afgesproken dat we dit weekend ‘toeristje zouden spelen’, dus behalve het middagje in de omgeving van Nijmegen zouden we géén driedaagse stadiontoer gaan maken. Deze zaterdag is gestart met zonneschijn, dus technisch perfect weer om even door het toeristische centrum van Thorn te dwalen, een terrasje te pikken voor een bakkie koffie met een vlaai en een bezoekje aan een kapelletje net buiten het dorp waarmee we tevens alle hotspots hebben gezien. Een uurtje later rijden we via Roermond Duitsland binnen.
Bij Krefeld zet ik hulplijn ‘Google Maps’ in. Het magische woord Uerdingen brengt ons naar de rand van de stad waar wij een groot industriegebied oprijden. Het nadeel van onvoorbereid een stadion bezoeken is dat je vaak veel meer van de stad ziet dan nodig is. Gelukkig blijkt dat ‘Bayer Uerdingen’ op drie minuten rijden van deze plek gelegen moet zijn.
Nu had ik alles verwacht maar een enorm sportpark…. Maar het staat er echt: Bayer Uerdingen 05 Sportplatz. We lopen een rondje maar een groot stadion zou je toch wel van afstand moeten zien? Op het centrale plein hoor ik ineens mijn vrouw vanachter een pilaar roepen: “Ed, volgens deze plattegrond moet 300 meter verderop een stadion zijn.” Mijn vrouw kan mijn looptempo bijna niet bijhouden, vol enthousiasme ga ik op mijn doel af. En toegegeven; de tribune die we aantreffen is leuk. Het is wat vervallen, het heeft houten banken en halverwege is een opening zodat de teams tussen het publiek door het veld kan betreden. Aan de overzijde is nog een staantribune. Een sintelbaan en de floodlights maken dit plaatje compleet. “Dit is het niet hè?”, hoor ik mijn vrouw zachtjes en cynisch zeggen.
Het nadeel dus van onvoorbereid een stadion bezoeken…. De laatste hulplijn wordt ingezet…. ‘Stadion Grotenburg’ wordt uiteindelijk aan de rand van het centrum van Krefeld gevonden. Op de grote parkeerplaats voor het stadion wordt een rommelmarkt gehouden en het woord rommel is eigenlijk nog een understatement. De strak blauwe lucht is verdwenen door de wolken muffe geur van zolder. Tussen de kraampjes door probeer ik een opening in het afgesloten hek te vinden. Er is activiteit binnen de hekken, dus er moet toch ergens een ingang zijn…?
Aan de straatkant zien we een groot hek wat op een kier staat maar een snelle check geeft een negatief antwoord. We lopen verder en voorbij een flauwe bocht komen we twee mensen tegen die, als zij ons zoekende gezichten zien, ongevraagd en in vloeiend Duits ons de weg wel willen wijzen. “Straat uitlopen en dan naar rechts, daar vinden we een ingang…”, vertaald mijn vrouw. En dat klopte! Daar is inderdaad een ingang, van de dierentuin.
We lopen onze straf uit en wandelen door om de dierentuin heen. Terwijl het zachtjes begint te regenen zie ik een nieuwe kans. Inmiddels zijn we in een woonwijk terecht gekomen en aan het eind van een brug wat over het dierenpark gaat zie ik een bospad achter het stadion langs. Zo dichtbij ben ik nog niet geweest en ik probeer een beeld te vangen tussen de spijlen door. Helemaal aan het eind van het bospad lijkt een hek open. Ik kijk om en ik zie dat de miezerregen in het gezicht van mijn vrouw heeft plaats gemaakt voor onweer. Zeker als blijkt dat ‘de opening’ wordt gevolgd door een goed afgesloten hek. Kans verkeken.
Het is nu serieus gaan regenen. We zijn helemaal rond gelopen en ondanks dat de bedrijvigheid binnen de hekken is toegenomen, snap ik niet hoe deze mensen met auto’s zijn binnen gekomen. Aan de rand van het plein, waar de rommelmarkt wordt afgebroken om plaats te maken voor de supporters omdat KFC Uerdingen vanavond een wedstrijd speelt, is een horecagelegenheid. ‘Schuilen en een time-out’. En zoals altijd; na wat benzine ziet de wereld er vaak heel anders uit.
Het is droog en tussen de wolken piept wat zonnestralen. Het plein is zo goed als verlaten en ik twijfel om toch nog een keer naar de ingang te lopen als mijn vrouw ineens zegt: “Ed, kijk…. Die auto rijdt weg. Eens kijken waar hij er uit rijdt….” Niet onverwacht verlaat de auto aan de straatkant het terrein. We doen een tweede poging waarbij ik moet beloven dat dit de enige en laatste poging is.
Het hek wat twee uur (!) geleden nog op een kier stond staat nu wagenwijd open. Met een beetje meer kracht hadden we nu toeristje kunnen spelen in het centrum van Krefeld. Op het terrein, net achter het hek, krijgt een groep studenten met een stewardjasje aan instructies. Wij kijken elkaar even aan en ons niet ingestudeerde acteerkunst wordt geactiveerd. Snel haal ik de camera uit de rugtas zodat het moet doen lijken dat ik als sportfotograaf vandaag aanwezig ben. Mijn vrouw speelt stagiaire en draagt de lege rugtas. We zien wel hoever we komen….
Steeds sneller loop ik voor mijn vrouw uit. Als ik een pad omhoog zie wat naar de bovenzijde van de staantribune leidt houd ik mij niet langer in. Een kort sprintje levert het uitzicht op waar ik de hele middag naar op zoek was. Wat een fantastisch stadion! Dat de renovatie nog altijd bezig is en het terrein daardoor meer lijkt op een bouwput neem ik voor graag voor lief. Snel schiet ik wat foto’s voordat een overijverige steward zijn net verkregen instructies in de praktijk gaat toetsen. Maar nadat enkele personen vriendelijk groetend zijn gepasseerd weten we dat het zo’n vaart niet zal lopen.
Als we genoten hebben van wat we wilden zien en de foto’s zijn gemaakt, maken we van de situatie gebruik om te kijken hoever we kunnen gaan. Maar ook aan de rand van het veld is niemand die opkijkt. Uitgebreid poserend met mijn sjaal neem ik het er van en ik geniet van dit prachtige stadion. De spelers van Uerdingen passeren mij glimlachend op weg naar hun verzamelpunt. Na een klein uurtje is het mooi geweest en we wandelen terug naar de ‘verborgen’ ingang. Inmiddels zijn ook de spelers van de tegenstander binnen die tussen de bouwspullen en zandbergen een weg naar de kleedkamers proberen te vinden.
Terug bij het hek staat inmiddels een beveiliger die alle niet bevoegde personen buiten de hekken moet houden, dus ook een vriendin van een van de spelers. Vriendelijk groetend en bedankend passeren we de man die ons een beetje vreemd aankijkt. Onze missie is uiteindelijk geslaagd. Maar de prik is er wel vanaf. Veel zin om nog even de toerist uit te hangen hebben we niet meer. Onderweg naar het rustige Thorn mompelt mijn vrouw dat zij dit wel een heel leuk avontuur vond maar ik vrees dat Maasmechelen morgen weinig kans van slagen heeft…
