Het traditionele voetbal, op Brits grondgebied, gespeeld in oude, houten stadions wat is opgetrokken in een woonwijk van arbeidersklasse, waar de geur van verschaald bier en hamburgers wordt vermengd met vers gemaaid gras en pis. Op het biljartlaken staan spelers, vooral van Britse origine, dus zonder voortanden en een karakteristieke vierkante kop. Het spel is simpel; de bal moet zo snel mogelijk in ‘the box’, daar moet het gebeuren. Kick-and-rush!
Al jaren droomde ik ervan om ooit tijdens een wedstrijd in zo’n stadion te mogen zijn. De beelden van vroeger, voordat geld en Europa het Britse voetbal volledig zouden verpesten, zag ik vaak via Youtube. De sfeer, de passie, het voetbal, de stadions… Tegenwoordig speelt nauwelijks nog een Brit in de hoogste klasse (Premier League) en wordt de stadions vooral bevolkt door toeristen omdat een kaarten voor de Brit nauwelijks nog te betalen is. Los van de vraag of een Brit zich nog wel herkent in het eigen Britse voetbal…
Luton Town F.C., een middenmoter in de League Two, de vierde divisie in Engeland, lijkt nog op het échte Britse voetbal uit de stripverhalen van Rob van de Rovers. Het stadion, Kenilworth Road, ligt in een oude volkswijk waar overigens vandaag de dag vooral migranten wonen. Een echte hoofdingang is er niet te vinden, de enige recente uitbreiding is een portcabine voor de kaartverkoop wat ergens binnen de hekken is geplaatst. Een steeg wat het stadion en de huizen scheidt is de enige (om)lopende manier om van doel naar doel te komen en de andere kant van het stadion te kunnen bereiken.
Halverwege de smalle straat, waar een bus met moeite inrijden kan, is de ingang voor de supporters van de bezoekende ploeg.
Via een garagedeur kunnen de uitsupporters als het ware door een huiskamer het uitvak in. Het geeft een dorps gevoel, voetballen in de achtertuin waar je vanaf de trap de wasgoed van de buurvrouw ziet hangen. Naast de garagedeur is de ingang van een bar waar supporters van de thuisclub, ‘Members only’!, voor de wedstrijd een pint kunnen scoren. Buurtbewoners wandelen met boodschappentassen voorbij. Nergens politie, ME, paarden of honden te zien. Slechts een paar suppoosten houden de boel een beetje in de gaten.
Terug aan ‘Kenilworth Road’ wurm ik door de smalle toegang, vind ik een man achter ‘de tralies’ die met zijn knie het toegangshekje dicht houdt tot het moment dat een strook van het toegangskaartje is gescheurd. Even later loop ik de trap op en stap ik tussen een kleine 10.000 mensen mijn lang gekoesterde wens binnen. In het programmaboekje staat een foto uit 1938 waarop een stukje tribune van tegenover mij staat. Er is in 77 jaar écht niets veranderd.
De wedstrijd is inderdaad origineel Brits; kick-and-rushvoetbal. In een razend tempo wordt de al ‘box-to-box’ mishandeld. Nee, voor oogstrelend voetbal moet je hier niet zijn. De typische Britse sfeer is in dit stadion niet echt sprake, meer dan ‘Come on Hatters’ is niet te horen. Wel wordt 90 minuten lang meegeleefd, maar altijd met respect. Hier wordt niet om kaarten gezeurd, ontvangt de tegenstander bij een wissel applaus en de scheidsrechter oogst waardering omdat hij niet voor elk tikje de wedstrijd stillegt. Nee, het draait hier nog ouderwets om voetbal…
Luton Town F.C. is de droom die uitkwam. Oude foto’s, die ik al zo vaak heb gezien, beelden van het traditionele Britse voetbal uit vervlogen tijden hebben voor mij nu kleur gekregen. Welcome at Kenilworth Road…
