Bezocht wedstrijd
Bezocht datum
Toen ik op het kruispunt stond waar de drukke straten van Brugge en de rustige charme van het Jan Breydelstadion elkaar ontmoetten, voelde ik een golf van nostalgie over me heen spoelen. Het stadion, gebouwd in 1975, diende als heilige grond voor twee legendarische clubs van België: Club Brugge en Cercle Brugge. De lucht was vol verwachting; het was een dinsdagavond en vanavond was ik niet alleen een toeschouwer, maar ook een groundhopper op zoek naar de sensatie van de rauwe essentie van voetbal.
Het Jan Breydelstadion, vroeger bekend als het Olympiastadion, was het hart van de voetbalcultuur van Brugge, zelfs toen er gefluisterd werd dat er een nieuw stadion zou komen. Ik had hier altijd al een wedstrijd willen meemaken en de kans deed zich eindelijk voor tijdens mijn Ronde van Vlaanderen, een persoonlijke pelgrimstocht langs de verborgen parels van het Belgische voetbal.
Toen ik het stadion naderde, verwonderde ik me over de gevel. Het was een mix van nostalgie en verval, een herinnering aan de gloriedagen en het onvermijdelijke verstrijken van de tijd. Het stadionplein was verdeeld in twee verschillende delen: het blauwzwart van Club Brugge aan mijn linkerkant en het groenzwart van Cercle Brugge aan mijn rechterkant. Het was een levendige weergave van de rivaliteit die sinds het ontstaan van beide clubs was ontstaan. Maar vanavond was ik hier om Cercle Brugge te steunen in een bekerwedstrijd tegen een minder bekende tegenstander.
Het ticket dat ik had bemachtigd voor de staantribune was een geluk bij een ongeluk, dacht ik. Ik had verhalen gehoord over de rumoerige sfeer van de fanatieke Brugse supporter, waar de passie als vuurwerk losbarstte bij elk doelpunt. Maar de sfeer van een vol stadion tref je bij Club en niet bij Cercle. Toen ik het stadion binnenkwam werd ik begroet door de geur van gefrituurde snacks die zich vermengde met de frisse avondlucht. Mijn hart ging tekeer van opwinding; hier was ik voor gekomen.
Ik vond mijn plek tussen de fanatieke Cercle-supporters en werd omringd door hun energie. Ze zwaaiden met vlaggen en het geluid galmden door het verouderde beton. Ik voelde me erbij horen, verbonden met een gemeenschap die bloeide op de hoogte- en dieptepunten van het voetbal. En toch, toen de wedstrijd begon, kon ik het niet helpen om de grote stukken lege stoelen om ons heen op te merken. De realiteit was dat de wedstrijden van Club Brugge een spektakel waren geworden, vaak uitverkocht, terwijl Cercle Brugge moeite had om hetzelfde publiek te trekken.
De spelers betraden het veld, verlicht door de felle schijnwerpers die met moeite het verval van het verouderde stadion konden maskeren. Ik kon de tol van de tijd in het stadion zien. De tribunes kraakte onder het gewicht van de geschiedenis en de verf bladderde af als oude herinneringen die wanhopig in herinnering wilden blijven. Ik was gaan houden van de eigenzinnige charme van het Jan Breydelstadion, maar ik begreep ook dat het een overblijfsel was uit een vervlogen tijdperk. Ik vroeg me af hoeveel wedstrijden er nog onder dit dak gespeeld zouden worden voordat het vervangen zou worden door een modern gebouw, ontdaan van het karakter dat het uniek maakte.
Met elk moment dat voorbijging, was de energie in het stadion voelbaar. De supporters van Cercle Brugge zongen uit volle borst en moedigden hun team aan. Ik deed mee en zong de teksten die ik snel had geleerd. De kameraadschap van onze gedeelde passie smeedde een band met de mensen om me heen. Het was een mooie herinnering aan de essentie van voetbal, een spel dat mensen samenbrengt, ongeacht de omstandigheden buiten de muren van het stadion.
In de tweede helft brak Cercle Brugge eindelijk door de verdediging van de tegenstander en scoorde het een doelpunt dat schokgolven door het groen-zwarte gedeelte stuurde. Ik werd meegesleurd in een golf van euforie, gaf vreemden een high-five en omhelsde medefans alsof we net de wereldbeker hadden gewonnen. De sfeer was even magisch, het geluid van vreugde galmde tegen de muren van het stadion. Maar zelfs op dit moment van triomf kon ik me niet aan het gevoel onttrekken dat dit wel eens een van de laatste keren zou kunnen zijn dat ik zo'n rauwe emotie zou ervaren in het Jan Breydelstadion.
Maar in de laatste minuut maakte Zulte-Waregem de 2-2. Het ongeloof rolde van de tribune. Terwijl de regen het stadion in een naargeestige sfeer betoverde moest de wedstrijd beslist worden door strafschoppen die door de tegenstander beter werden genomen. Toen de menigte zich begon te verspreiden, bleef ik nog even hangen om de sfeer in me op te nemen. Het stadion, met zijn verouderde muren en verbleekte glorie, had ontelbare herinneringen opgehaald, de hoogtepunten van overwinningen en de dieptepunten van nederlagen. Het was een decor voor dromen en aspiraties, een toevluchtsoord voor voetballiefhebbers.
Toen ik naar de uitgang liep, kon ik het gevoel van verlies dat in de lucht hing niet van me afschudden. Als het nieuwe stadion er ooit zou komen, wist ik dat het nooit de ziel van het Jan Breydelstadion zou kunnen evenaren. Het was een bitterzoet afscheid, een erkenning dat vooruitgang vaak ten koste van alles gaat. Maar ik was dankbaar dat ik deel had mogen uitmaken van het verhaal, al was het maar voor één avond, al was het ‘slechts’ Cercle
Toen ik de nacht van Brugge in stapte, voelde ik een hernieuwd gevoel van doelgerichtheid als grondhopper. Mijn reis zou hier niet eindigen; het zou me alleen maar inspireren om meer vergeten terreinen op te zoeken, om de rituelen van het voetbal te ervaren die ons samenbinden. Het Jan Breydelstadion zou altijd een speciaal plekje in mijn hart houden, een herinnering dat zelfs in verval schoonheid kan worden gevonden in de passie van de fans die het stadion hun thuis noemen.
