Loftus Road

Engeland zit vol tradities en deze worden gekoesterd. Het is van de redenen waarom ik zo geniet van het Engelse voetbal. Kom als buitenlander niet met zeuren over voetballen op 2de Kerstdag (Boxingday) en Nieuwjaarsdag, dat is traditie! Einde discussie!

Toch valt het op dat steeds meer clubs verhuizen naar een nieuw, standaard en karakterloos stadion, of het huidige onderkomen zo verbouwen dat alleen de (onder)grond nog historisch besef heeft. Uiteindelijk is de commercie ook het Britse voetbal gaan domineren en is kwantiteit, dus opbrengsten, veel belangrijker geworden dan de gevoelens van supporters. Helaas…

Van alle clubs in Londen speelde alleen QPR op Nieuwjaarsdag 2016. Op 2 januari werd in alle leagues een volledig programma afgewerkt, slechts een enkele wedstrijd is verplaatst uit commercieel oogpunt. Hoewel ik meer van de klassieke tijden ben, de romanticus die van mooie en oude tradities houdt, had dit wel een voordeel; het werd een avondwedstrijd.

Via een verder gelegen metrostation en een lange straat vol Halalwinkels, waar een Palestijnse winkel naast een Israëlisch restaurant huist, Irak en Iran vriendelijke buren blijken en voldoende eetschuren zijn waar we een zeer vet broodje shoarma aten, liepen we de woonwijk in. Inmiddels zette de duisternis in en dan begint het bij mij altijd te kriebelen, zeker wanneer ik ben op onbekend terrein. De mooie wandeling door de wijk waar uit verschillende straatjes en steegjes groepen supporters zich aansluiten, slenterend langs prachtige huizen wordt de spanning steeds groter als ineens, om de hoek, een lichtmast stralend boven de huizen uittorent. Het geeft mij altijd een magisch gevoel.

Nadat de spelers van Hull City binnen waren begon mijn standaardrondje op het stadion. Loftus Road is een oud en redelijk klassiek stadion, dus uiteraard gelegen middenin een woonwijk, het uitvak is te bereiken via een steeg tussen de huizen door en uit- en thuissupporters lopen gewoon naast elkaar. Opvallend is een hofje naast een van de hoeken van het stadion waardoor je, tussen de huizen, zicht hebt onder een tribunedeel. Hoewel het stadion werd gebouwd in 1904 heeft het een aantal keer een update gehad. Toch zijn de smalle en traditionele toegangspoorten gebleven.

Na een rondje om het stadion, werd het tijd om ook de binnenkant van het stadion te bekijken. De omgang in het stadion is te smal om de vele supporters die eerst nog een pint willen drinken, kwijt te kunnen. De Stands staan dicht op het veld waardoor het stadion kleiner en vooral intiemer lijkt. Voor mij was de trip al geslaagd. Engelser dan dit zal het vermoedelijk niet meer gaan worden. Alleen van de hoofdingang, wat meer weg heeft van een fabriek, is geen warm gevoel te krijgen.

Over de wedstrijd kan ik kort zijn: Niet om aan te gluren. QPR, ooit een grote club, is een grijze middenmoter in de tweede divisie waar Hasselbaink sinds kort trainer is en met Chery en Fer heeft het ook op het veld Nederlandse inbreng. Chery mocht centraal op het middenveld het spel verdelen wat het spel niet ten goede kwam. Sterker, bij elk balcontact hoorde je het gemor op de tribune. Hull City, derde op de ranglijst, speelde makkelijker zonder veel kansen te creëren en kwam na rust op 0-1. Pas nadat Fer in het veld kwam voor de laatste twintig minuten leek het meer een wedstrijd te worden. Een minuut of tien voor het eind kwam QPR op 1-1 maar vrijwel direct na de aftrap zette Hull City de eindstand op het bord.

Een verschrikkelijk slechte wedstrijd kun je treffen. Maar ook de veel geroemde Engelse sfeer was in geen velden of wegen te bekennen. Aan onze overzijde stond een man of 50 af en toe iets te roepen, boven ons was een stil uitvak wat alleen bij beide doelpunten te horen was en uit ons vak klonk elke twee minuten wel een eenzame ‘Come on you R’s’. Nee, voor goed voetbal of de typische Engelse sfeer moet je niet bij QPR zijn. En toch; op Nieuwjaarsdag een bezoek aan een traditioneel Engels stadion… 2016 kon niet beter beginnen!