Mijnstadion

Het is vrijdagavond en de zon heeft zijn bedje al opgemaakt. Na een lange dag toeren langs verschillende stadions slaat bij ons de twijfel toe. Twee mannen hopen op nog één stop al verlangt een ieder inmiddels wel naar een koud biertje. De kans dat we om deze tijd het stadion nog binnen kunnen komen is klein en met de invallende duisternis worden de foto’s ook er ook niet beter op. Maar morgenochtend omrijden terwijl we nu in de buurt rijden is ook zonde, het koude biertje moet nog even wachten.

Natuurlijk is de hoofdingang dicht. Het is 20.30 uur geweest en het Mijnstadion in Berlingen wordt nog maar zelden gebruikt. Verwacht dus niet dat er in de avond nog iemand zit te wachten op een paar groundspotters uit Nederland. Opnieuw twijfel maar mijn gezegde – Er staat altijd wel een deur open - overtuigt de chauffeur om nog even om het stadion te rijden.

Achter een huizenblok, op een binnenplaats, staat een grote groep mannen, vermoedelijk buurtbewoners bij een aantal auto’s die vermoedelijk niet door de APK komen, de dag e bespreken.Deze mannen zien er niet echt uit om gezellig ‘op café’ te gaan of om de boeken top 10 te bespreken. We worden met een schuin oog aangekeken en er bekruipt ons een angstig gevoel. “Dealers?”, vraagt een van mijn maten. “Geen idee, ik heb er weinig ervaring mee.”, krijgt hij als antwoord. “Maar ik vermoed dat zij niet met blote vuisten vechten!”

Ook aan deze zijde van het stadion zijn de deuren gesloten. Jammer want de buitenzijde nodigt wel uit om even binnen te kijken. Enigszins teleurgesteld wordt nog een laatste foto aan de zijkant gemaakt waar een van de floodlights prachtig boven de tribune uitkijkt…. “Kijk, een gat in het hek! Wat doen we?”

In deze ongure omgeving waar we in de gaten worden gehouden door de lokale gang, in de schemer van de avond, door een gat van het hek een stadion betreden, het zorgt voor een ouderwetse gevoel van spanning in het lijf. Maar na een kleine klimpartij komen we de tribune op en hebben we allen een glimlach van oor-tot-oor. “De moeite waard, dacht ik zo!”

Eenmaal in een stadion worden onze verschillende karakters zichtbaar:
• Erik-Jan gaat er even rustig bij zitten om alles in zich op te nemen, maakt een enkele foto om daarna even een rondje te lopen in de hoop een verdwaalde ticket of ander aandenken te vinden. Erik-Jan is een rustige, stille genieter.
• Peter vliegt direct alle kanten op, trekt aan elke deur in de hoop een toegang te vinden tot kleedkamers, kantine of bestuurskamer en hij maakt van(uit) elke hoek enkele foto’s. Regelmatig klinkt ergens een ‘Machtig dit!’, ‘Dit is goud!’ en ‘Geweldig dit Ed!’. Peter is de enthousiaste stuiterbal.
• Edwin kijkt eerst rustig om zich heen om vervolgens vele foto’s te maken vanuit alle hoeken. Elke tribune wordt betreden en hij is altijd op zoek naar een mooie backdrop, naar een speciaal hoekje of iets anders wat opvalt of afwijkt. Edwin is de enthousiaste maar stille genieter.

En we hebben geluk want de laatste zonnestralen kussen de kerktoren, net buiten het stadion wat een prachtig plaatje oplevert. Dat het stadion tegenwoordig (ook) voor andere sporten wort gebruikt is duidelijk. De yardslijnen van American Football staan op het kunstgras terwijl twee hockeydoeltjes ons ongeïnteresseerd toekijken. Een kleine twintig minuten later kruipen we een-voor-een weer door het gat van het hek. De mannen staan nog altijd luidsprekend de dag door te nemen en hoewel er nog altijd met een schuin oog naar ons wordt gekeken, voelt het anders dan toen we aankwamen. Met een goedkeurend knikje van enkele van deze, door ons benoemde maffiabazen zoeken we de auto op.

“Toen zij zagen dat wij door het hek kropen was het voor hen duidelijk dat wij geen stillen zijn en geen belangstelling voor hen hadden maar echt voor het stadion kwam.”
“Ik dacht anders toch echt angstpoepjes bij jou te horen….”

Met een gulle lach verdwijnen we in de schemer van de avond en kunnen we op zoek naar een pint. Beringen is afgestreept, morgenochtend kunnen we een half uurtje langer blijven liggen.

De namen zijn gefingeerd. Elke gelijkenis met bestaande personen berust op louter toeval.