Dimotiko Stadio Zakynthos

“Schat, dit jaar gaan we naar Zakynthos.” Enthousiast liet mijn vrouw de foto’s van het appartement en de omgeving zien. “Een vakantie met zongarantie want in september is het daar nog altijd 25 graden.”

“Staat er een stadion op Zakynthos?” Eigenlijk was dit een retorische vraag. We kennen elkaar nu ruim negen jaar. Onze eerste ontmoeting was tijdens een vakantie in het zuiden van Spanje. Zij met haar ouders, ik met mijn ouders. Elke dag groetten wij elkaar waar wij elkaar maar tegen kwamen maar pas na vijf dagen trok ik de stoute slippers aan. Op mijn vraag of zij wel eens naar het strand ging omdat ik haar daar nog niet had gespot, antwoordde zij dat zij alleen naar het strand zou gaan als er golven zijn. “Dan regel ik voor morgen golven!” De volgende morgen stond ik om acht uur al op het strand, recht voor haar balkon, met een lach op mijn gezicht van oor tot oor. Golven! Een uur later zat zij naast mij op een strandbedje en wij spraken over alles. Zij bleek een sportfanaat te zijn, met een voorliefde voor voetbal. Ja, het klikte op alle vlakten.

De afgelopen weken ben ik op zoek geweest naar informatie over Zakynthos FC. Afgezien van wat uitslagen van wedstrijden van een aantal jaren geleden kwam ik niet. Een programma was niet te vinden. Wel stuurde Google steeds een tribunedeel naar boven. Zelfs het personeel van het appartement waar wij verblijven kan mij niets vertellen over de club.

Na twee heerlijke stranddagen vindt mijn vrouw het tijd om iets van het eiland te zien. Met een streekbus kun je voor € 1,80 een deel van het (bebouwde deel) van het eiland zien. Vlak voor het eindpunt zie ik ineens een paar lichtmasten en terwijl de passagiers om mijn heen het stadje in zich op proberen te nemen, wiebel ik onrustig op mijn stoel. Vanaf de busbaan kan ik het tribunedeel wat Google mij al wekenlang kietelde zien. “Mooi, Zakynthos FC gevonden!”, denk ik hardop.

Aan het eind van de middag wandelen we door het plaatsje, op zoek naar een gezellig terrasje. We lopen langs de vele restaurantjes, souvenirwinkeltjes en cafés waar zoals gebruikelijk de vele tv-schermen verschillende voetbalwedstrijden tonen. In een van deze uitgestorven cafés, wat vol hangt met voetbalshirts, zie ik op een van de schermen een tribunedeel wat lijkt op dat van Zakynthos FC. Even blijf ik staan wat voor de bedienster het sein is om ons binnen te lokken. Haar Engels is ongeveer net zo goed als mijn Grieks maar haar mannelijke collega komt haar helpen.

“Nee, dit is een wedstrijd om de Griekse beker en wordt gespeeld op het vaste land.” Eindelijk iemand die enige kennis heeft en natuurlijk kent hij Zakynthos FC maar een wedstrijd bijwonen gaat lastig worden. "Volgende week pas begint de competitie met een uitwedstrijd op het vasteland, zaterdag wordt er nog geoefend maar ook dat gebeurt op het vasteland... Maar WIJ trainen morgenavond in het stadion!" “WIJ?”, herhaal ik terwijl ik hem vragend aankijk. “Wij ja. Want ik ben de keeper van Zakynthos!” Snel rent hij naar het kantoortje achter in het café om even later trots zijn keepersshirt te tonen.

Een dag later lopen we vanaf het buseindpunt terug naar het stadion. Als we langs een oude begraafplaats lopen zien we tussen de zerken door een lichtmast. Opnieuw gaat er een rilling door mijn lijf. Tussen de begraafplaats en het stadion is een rotswand en vanaf het hoogste punt kijk je uit over de stad, zelfs het vaste land is te zien. Veel mooier is het zicht op de tribune van Zakynthos FC.

Na een kopje koffie op een terrasje van een bakker voor de ingang van het stadion waar je de spelers aan ziet komen voor de training, sommige spelers worden door hun moeder naar de training gebracht, worden we door de keeper hartelijk ontvangen. “Hallo, alles goed?”, groet hij ons met een mooi accent en een enthousiaste lach. Hij reikt zijn hand en stelt zich voor: Panagiotis Papadopoulos.

Panagiotis is ruim op tijd voor de training zodat er voldoende tijd is om een rondleiding te geven in het stadion. Of stadion… Meer dan een tribunedeel is het niet meer. Het stadion heeft nu een capaciteit van 3.000 toeschouwers. Al jaren zijn er plannen om de tribune door te trekken maar er is iets met een crisis. Bovendien speelt een belastingvoordeel mee. Zolang een gebouw niet af is, hoeft er geen belasting betaald te worden. Een vreemde regel. Inmiddels zijn we ook meer over Zakynthos FC te weten gekomen. De club heet officieel APS Zakynthos, het is een semi-profclub en speelt in het Municipal Stadium. De club komt uit op het derde niveau - Gamma Ethniki genaamd -  en speelt in groep 5. Twee seizoenen geleden degradeerde het uit de Football League wat opvallend was omdat het seizoen ervoor werd afgesloten op een vijfde plek en plaatste APS Zakynthos zich voor de Play-offs. En nee, voetbalavonturiers komen hier eigenlijk nooit.

Na 20 minuten gaat Panagiotis zich omkleden voor de training en ik loop nog een rondje over de sintelbaan waar ondertussen de atletiekclub van Zakynthos is begonnen met de training. Als ook de plaatselijke voetbaltrots klaar is met de warming-up en de training écht begint heb ik nog even oogcontact met de keeper. Met een blik van ‘ons-kent-ons’ neem ik afscheid van Panagiotis Papadopoulos en APS Zakynthos. Tijd om de Sirtaki te gaan dansen.