Estadio La Rosaleda

In 1979 kwam ik, als zesjarige schoffie, voor het eerst in het mooie Costa del Sol. Vierden mijn ouders de zomervakantie in mijn eerste jaren ergens aan de Nederlandse kust, nu mocht ik met hen mee naar Spanje. Voor het eerst in een vliegtuig en voor het eerst liefst twee weken zon! Want de zomers in Nederland eind jaren 70 waren als de ochtend na een avondje Chinees-eten….: Nat en winderig!

Het was liefde op het eerste gezicht. Het eerste jaar verbleven wij in het romantische Fuengirola, daarna werd het ‘Nederlandse’ Carihuela (gemeente Torremolinos) de vaste standplaats van mijn ouders. Als kind was het de eerste jaren nog bijzonder dat je tussen bekende Nederlandse artiesten liep als Saskia & Serge, Bonnie St. Claire, Tom Mulder, Oscar Harris (u googled zelf maar even…), Donna Lynton (Amerikaanse die sinds 1976 in Nederland woont), Ben Cramer en later Koos Alberts. Artiesten die, ongetwijfeld tegen een fikse vergoeding, een of twee weken in Carihuela Park verbleven om tijdens de vakantie een ‘live’-optreden te geven in (de Nederlandse) discotheek Voom Voom waar de vriend van Annie Schilder later eigenaar van was zodat ook Annie Schilder regelmatig in Carihuela te zien was. Ook nu komen nog altijd ‘artiesten’ naar Carihuela om de Nederlandse vakantieganger te vermaken in Voom Voom maar ik val niet in de doelgroep.

De eerste jaren was ik vooral op het strand aan het voetballen met leeftijdsgenoten, op latere leeftijd kwam het relaxen (lees: handdoekje op het strandbedje en de oogjes sluiten), lekker meedeinen op de golven, lekker eten in een van de weinige Spaanse eettentjes en het proberen te ontlopen van de schreeuwende Nederlandse vakantievierder. Een dagje stedentrippen in het vlakbij gelegen Málaga was een van de manieren om de vele Nederlanders te ontvluchten. Málaga met zijn vele kleine straatjes en steegjes, tapasbarretjes, een prachtige haven én Estadio La Rosaleda.

Zo’n jaar of dertig geleden zag ik Estadio La Rosaleda voor het eerst. Een prachtig stadion midden in de stad, waar je toen nog gewoon binnen kon lopen omdat de commercie nog in de kinderschoenen stond. Ook La Rosaleda werd liefde op het eerste gezicht en ik nam mij voor, zo dromerig als ik als eind tienerjaren was, dat als ik ooit de kans zou hebben om in Málaga (of directe omgeving) te leven, ik die kans met beide handen zou grijpen. Het vervelende was dat de zomervakantie altijd in het hoogseizoen werd gevierd, dus tijdens de zomerstop. Málaga FC nooit zien voetballen voelde soms wel als een gemiste kans. Zeker vanaf het moment dat groundhoppen steeds meer mijn ding werd. Onze laatste ontmoeting was in 2008, toen ik nog een keer kon binnenglippen in het net gerenoveerde Estadio La Rosaleda, op de dag dat seizoenkaarten voor Málaga FC konden worden verlengd. Er stond één deur te veel open! Helaas stond de beveiliger al binnen twee minuten naast mij, een beveiliger overigens die de groundhopper in mij begreep en daarom wel even een foto van mij wilde nemen.

2008 was voor mij sowieso een bijzonder jaar omdat ik in dat jaar, in Carihuela, mijn vrouw ontmoette. Het was liefde op het eerste gezicht! Uiteraard! Vijf jaar later vonden we het een leuk idee om weer eens terug te gaan naar onze ontmoetingsplek en omdat ik het geluk heb dat mijn vrouw óók van het geweldige spelletje houdt, werd een stedentripdagje Málaga in de planning opgenomen. Voor het eerst in Carihuela in het naseizoen, dus een bezoek aan Estadio La Rosaleda tijdens een matchday! Tickets werden geregeld en deze kon ik tot een uur voor de wedstrijd bij de receptie afhalen. Maar twee dagen voor de wedstrijd viel het mij op dat er wel erg veel verkeer was richting Málaga. “Het zal toch niet….?” Het oude medium Teletekst meldde dat 'de wedstrijd van Málaga FC blijkbaar is vervroegd naar vandaag en over een uur zal worden gespeeld'….

Inmiddels zijn we 15 jaar samen en om dat te vieren wordt een reisje naar ons ‘tweede thuis’ geboekt. Of thuis, om de Nederlandse vakantievierder enigszins te ontlopen hebben we voor een ‘appartementos’ gekozen aan de buitenkant van Torremolinos. Aan deze zijde zijn nauwelijks kroegen te vinden, lekker rustig en toch alles op loopafstand. Opnieuw naseizoen en niet tijdens een interlandperiode, dus Málaga CF zal ongetwijfeld een thuiswedstrijd spelen in deze periode. De vreugde was groot toen de fixtures voor de Primera Federación (derde niveau) bekend werden gemaakt. En de kans dat een wedstrijd in de Primera Federación wordt verplaatst vanwege de commercie (lees: tv-registratie) is vrij klein. Als een kind vlak voor een schoolreisje zo blij; tickets bleken eenvoudig te bestellen.

Zondag 1 oktober 2023. Ik ben inmiddels een vijftiger maar nog altijd kan ik als een kind zo blij zijn wanneer ik een kans heb om een stadion van binnen te zien. Een groot deel van de dag dwalen we per fiets door Málaga en als we op een brug over een opgedroogde rivier staan en de contouren van het stadion kunnen zien begint het al te kriebelen. Nadat we de huurfietsen hebben ingeleverd begint de tippel vanuit het centrum van de stad, langs de opgedroogde rivier, richting het stadion. Soms passeert een groepje supporters ons. Al zijn we veel te vroeg bij het stadion, het is al heerlijk druk. Heerlijk, matchday!

Een korte wandeling om het stadion want ik wil naar binnen. Ondanks dat ik het stadion al vaker zo heb gezien, blijf ik een leeg stadion opwindend vinden. ‘Zo heeft de architect het bedacht’. Mijn vrouw vindt snel een plekje in de nok van het stadion. Zij weet dat ik graag sta en boven in het stadion heb je geen gezeur van mensen die achter je wel willen zitten. Ondertussen wandel ik bovenlangs naar het uitvak wat, zoals in de meeste Spaanse stadions, gewoon toegankelijk is. Maar ook de hoofdtribune is vrij toegankelijk zodat ik ook vanuit de andere korte zijde het stadion kan zien. Dat Málaga CF in ‘LaLiga’ heeft gespeeld en het stadion daarom een hoeveelheid aan ruimtes heeft voor radio- en tvjournalistiek heeft, snap ik. Maar dat voor een wedstrijdje op het derde niveau zoveel ook daadwerkelijk wordt bemand is opvallend. Ook de schrijvende pers is al druk met het installeren, en dat op een uur voor de aftrap.

Twintig minuten voor de aftrap, het is nog opvallend rustig in het stadion, halen we nog wat te eten en te drinken. Samen genieten we van het uitzicht en de ondergaande zon. Groundhoppen kan ook heel romantisch zijn. Ineens loopt het stadion vol. Vlak voor de aftrap lopen nog veel mensen buiten en op de omloop. Maar daar kunnen we niet op wachten. Tegenover ons zit de harde kern wat bestaat uit meerdere supportersgroepen. Omdat in deze regio ook heel veel Engelsen wonen is er zelfs een eigen Engelse supportersgroep waar vandaag, zo hoor ik na de wedstrijd, behangkoning John van Zweden te gast is. De opkomst is uitbundig te noemen en zowel mijn vrouw als ik kleden onszelf van top tot teen in kippenvel! Uiteindelijk vult het stadion zich tot 22.600 supporters waarmee het stadion voor driekwart is gevuld. Ook tijdens de wedstrijd blijft het, zeker voor Spaanse begrippen, sfeervol. De wedstrijd is leuk om te volgen en ondanks dat wij enkele passievolle supporters om ons hebben die bij elke duikeling opspringen en met de handen beginnen te wapperen alsof zij, als volleerd scheidsrechter, een kaart aan de tegenstander tonen, laat de scheidsrechter op het veld het spel lekker doorgaan waardoor het enige snelheid vasthoudt. Málaga CF wint de wedstrijd met 1-0 en eigenlijk is dat het minst belangrijke van deze dag. Ik heb eindelijk Málaga CF zien spelen in Estadio La Rosaleda!

Mijn vrouw is het na een lange dag wel zat en omdat we nog 2,5 kilometer moeten lopen naar de metro besluiten we om tien minuten voor tijd het stadion te verlaten. Het geeft mij nog even een rustig moment om buiten te genieten van het geluid, van La Rosaleda en de floodlights. Dat ik bijna struikel over een van de vele scooters voor het stadion levert vooral bij mijn vrouw een glimlach op. Mijn glimlach verraadt dat ik heb genoten en als ik nog een keer omkijk mompel ik zachtjes…: Tot ziens lieve La Rosaleda.