Bezocht datum
"Misschien moet je eens iets aan jouw Frans doen..." Het is krap 12 uur deze zondagmorgen maar het eerste potje bier is al achter de kiezen. Er ging een ouderwetse klucht waar John Lanting patent op had aan vooraf en om de zaak af te leiden stonden we alle drie door elkaar heen, in een mengeling van Europese talen, te praten tegen vier van oorsprong Italiaanse Luikenaars. Rechts naast mij vroeg Peter in het Engels of hij het supportershome in kon terwijl Erik Jan links voor mij vroeg of hij een ‘souvenir’ kon krijgen. De door Erik Jan gewenste supporterssjaal werd dus een flesje bier in het supportershome.
Het was de ochtend na een verschrikkelijk slechte wedstrijd in een overigens sfeervolle Stade de Maurice Dufrasne wat logischerwijs in de brilstand eindigde. Het was een lang gekoesterde wens van Peter om dit stadion tijdens een wedstrijd van Standard de Liège te bezoeken. Als kind was hij meerdere keren in Luik geweest en dat rauwe randje van de stad sprak hem altijd erg aan. Wat dat betreft was het genieten tijdens de wandeling van het centrum naar het stadion, een weg dwars door rauwe en grauwe woonwijken. Hoe dichter we bij het stadion kwamen, hoe meer mensen vanuit verschillende huizen en stegen zich aansloten in de lange stroom supporters. En het blijft een hoogtepunt wanneer je ‘plotseling’ wordt overvallen door een grote hoeveelheid licht wat ineens tussen de huizen door zichtbaar is. Je wordt als het ware naar het stadion toegezogen.
Vanmorgen vroeg, toen de heren nog alle spanningen en indrukken van Luik aan het verwerken waren, was ik het centrum van de stad in gewandeld. Ook ik houd erg van steden met een rauwe rand, zelfs op zondagmorgen half acht. Het centrum is de afgelopen jaren enigszins opgefrist maar zodra je de hoofdweg verlaat wandel je jezelf terug in de tijd, al zorgt zonneschijn op deze vroege morgen voor meer vrolijkheid. Zonneschijn zette mij zelfs voor een kopje koffie even op een terras waar de eerste bezoekers al aan een pint zaten. Als Engelandvaarder (her)ken ik als geen ander een typisch Engels ontbijt, maar om half negen op het terras van een lunchroom aan het bier…? Of waren deze twee mannen de zaterdagavond nog aan het vieren? Niets voor mij, zo vroeg al aan het bier. Ik ben sowieso geen bierdrinker.
Een paar uur later stonden we bij het eerste stadion van deze dag: Stade de Buraufosse. Wat een schoonheid waarin alles klopt. Een stadion wat midden in een woonwijk ligt, waar elektriciteitsdraden zichtbaar hangen, het treinspoor duidelijk aanwezig is. Het stadion ligt letterlijk onder de rook van de zware industrie maar het contrast is groot omdat het ligt verscholen tussen een heuvel en bomen. Een gedeelte van de heuvel is uitgegraven en biedt aan het veld, een ander gedeelte van de heuvel is gebruikt voor de tribunes. Tribunes zijn vooral staanplaatsen, de tribunes aan de lange zijden zouden wel eens asbestdaken kunnen zijn, verweerde reclameborden langs het veld en achter het clubhuis de herkenbare walm van pis. Vanachter de hekken proberen we een goed beeld te krijgen van dit stadion wat hier sinds 1960 staat.
Na een rondje om het stadion willen we toch even binnen de muren kijken en toeval of niet; de eerste deur die we proberen blijkt niet op slot te zijn. Alle drie schieten we een kant op zodat een ieder een moment heeft om, op zijn manier en in alle rust, te genieten van dit schitterende stadion. Vooral het besef dat dit stadion (tegenwoordig) behoort aan een Tweede klasse amateur met stamnummer 2913 is moeilijk voor te stellen.
Zelf geniet ik vooral van de staantribune achter het doel wat tegen een heuvel is opgebouwd. Dit tribunedeel is terug gegeven aan de natuur en is overwoekerd door struiken en bomen de door het beton groeien. Dat dit deel van het stadion niet meer gebruikt mag worden uit veiligheidsoogpunt en door goed afgesloten is met hekken, kan ik wel begrijpen, hoe teleurstellend dan ook. Peter heeft hetzelfde gevoel en als we na een half uur alle drie met een natte onderbroek het stadion uitwandelen, kan Peter zich niet langer bedwingen. Met een soepele zwaai klimt hij vanaf de straatkant over het hek om zich een weg door een oerwoud te banen. Een kwartier later komt hij terug en wanneer hij weer over hetzelfde stuk hek wil klimmen, vraag je jezelf af waarom hij niet ín het stadion over de hekken is geklommen. Die vraag wordt een minuut later hardop gesteld als naast ons een auto stopt, drie mannen en een vrouw uitstappen die ons, op z’n zachts gezegd, merkwaardig aankijken. Betrapt!
Even later toont een van de Luikenaars dat de deur naar de lange tribune gewoon open is, dus dat het klimwerk voor niets is geweest. Dezelfde toegang die wij zelf ook al hadden gevonden. Wat daarna volgde was dus de ouderwetse klucht. De drie heren probeerden met ons een gesprek aan te gaan in een mengeling van Frans en Italiaans, wij probeerden het met een mengelmoes van Nederlands, Engels, Duits en ik hoorde ergens ook nog iets Spaans voorbij komen. De dame was inmiddels begonnen met het opruimen en poetsen van de keuken van de kantine wat huist aan de lange zijde. Deze ruimte werd gisteravond gehuurd door een dochter van een van de vier zodat zij haar twintigste verjaardag kon vieren. Het gaf ons de mogelijkheid om even binnen te kijken en de kater van gisteravond weg te spoelen….
PS: Namen zijn gefingeerd.
