Estadio Ramón Sánchez Pizjuán

Spanje en groundhopping is voor mij nog altijd geen gelukkig huwelijk. Natuurlijk kom je wel een stadion binnen wanneer een wedstrijd wordt gespeeld, maar vaker zie ik liever een leeg stadion om te kunnen genieten van de puurheid zoals de architect het ooit heeft bedoeld. Genieten van nostalgie en de romantiek, de historie waardoor je het publiek bijna kan zien en de sfeer kan voelen. Maar in Spanje is men niet zo blij met dit soort liefhebbers. De deur blijft meestal dicht, alsof men iets te verbergen heeft.

Het eerste weekend van het jaar is voor mij steevast ‘FA-cupweekend’ maar omdat mijn vaste maatjes dit jaar om uiteenlopende redenen niet konden, wilde mijn vrouw wel met mee. “Maar als het jou alleen om het voetbal gaat, dan kunnen we toch ook naar een warm land..?” Ook zij is niet vies van een stadionbezoek, wij gaan wel vaker samen op pad, maar mijn geliefde Engeland ruilen voor Spanje…?

Zij koos voor Sevilla. Een mooie stad in het voor ons vertrouwde Andalusië, de Spaanse provincie waar wij elkaar ruim tien jaar geleden leerden kennen. Met twee clubs in de Primera Division was er ook voor mij voldoende uitdaging, zeker met de topper Sevilla FC en Atletico de Madrid wat dit weekend zal worden gespeeld. Kaarten voor de wedstrijd werden snel geregeld, net als het pensionnetje wat midden in het oude en historische centrum van de stad huist.

Het is fris deze ochtend, slechts vijf graden geeft de thermometer aan. De wandeling gaat langs de rivier Guadalquivir richting het zuiden van de stad waar Estadio Benito Villamarin aan een lange laan met veel te grote huizen en ambassades staat te pronken. Nee, het is absoluut niet mijn smaak maar indrukwekkend is het wel. De toegangspoorten zijn echter afgesloten met stalen deuren en om het stadion is een hek geplaatst. Mijn credo ‘Er staat altijd wel een deur open’ gaat hier niet op en de enige manier om de binnenzijde van het stadion te bekijken is via de receptie.

Maar helaas is de receptionist geen liefhebber. Alleen tijdens een stadiontoer van € 15,- is het mogelijk om even binnen te kijken en hoewel ik helemaal geen trek heb om te betalen voor een foto en geen behoefte heb om kleedkamers e.d te bekijken ga ik in op deze mogelijkheid. Maar vandaag is de toer vol…. Morgen ook. En overmorgen ook! Als ik hem vraag dan toch maar een uitzondering te maken begrijpt hij spontaan niets van de Engelse taal en draait zich demonstratief de rug toe.

Het leven is goed in Sevilla. Begin januari is het overdag niet te warm, ongeveer 15 graden. Maar op een terras in de zon en uit de wind kan de temperatuur oplopen naar 25 tot 30 graden. Vanmiddag wordt de topper gespeeld en ruim twee uur voor de aftrap zijn we al bij het stadion. Aan de buitenzijde ziet het er nagenoeg hetzelfde uit als bij het gehate Real Betis. Eigenlijk is het een stadion zoals er zovelen zijn in Spanje. Het enige wat mij kan bekoren is dat het centraal op een plein in een arbeiderswijk staat.

Anderhalf uur voor de aftrap gaan de deuren open en om het stadion in haar puurheid te kunnen zien, ben ik als een van de eerste binnen. Nadat ik mijn plek op de tweede ring heb gevonden, is het tijd om het stadion vanaf verschillende plaatsen te bekijken. Maar al snel word ik staande gehouden. Het is niet de bedoeling dat men een beetje heen-en-weer gaat lopen! Met duidelijke dwang word ik terug naar het eigen vak gestuurd.

Tijdens de wedstrijd is dit niet anders. Niets is mooier dan de emotie te zien in het stadion, de beleving wat soms heel mooie foto’s oplevert. Maar welk vak ik ook inloop, de steward gaat direct voor mijn camera staan. Alsof er iets te verbergen valt…

De wedstrijd zelf is wel aardig maar als dit de top van Europa moet zijn, hoe slecht is het Nederlands clubvoetbal dan? Veel, zeer veel slechte passes waardoor de bal vooral áchter de speler wordt geplaatst of over de zijlijn rolt. En elke tien seconde valt er wel weer een speler waardoor constant op en om het veld om kaarten wordt gevraagd. Gelukkig fluit de scheidsrechter van vandaag zelden voor dit soort flauwekul wat zorgt dat men zich nóg meer opwindt. Resultaat: 12 gele kaarten en veel foto’s met scheldende supporters met de bekende ‘Scheids,-trek-een-kaart’ beweging. Als het aan het publiek ligt wordt de wedstrijd binnen een haf uur met 7-tegen-7 gespeeld.

Ook na de wedstrijd, als ik via de trappen op de eerste ring terecht kom en daar een foto wil maken, krijg ik het aan de stok met een stewart. Dit keer niet om de foto wat gemaakt wordt, ik mocht er zelfs twee maken…, maar omdat ik niet via de kant waar ik vandaan kwam weg mocht lopen. Pas toen hij mijn vrouw zag die zich verdekt had opgesteld, mocht ik via ‘sluitroute’ naar buiten. Overigens zag ik buiten weer een ingang om foto’s op ‘grashoogte’ te nemen maar soms is het verstandiger om naar mijn vrouw te luisteren….

Estadio Ramón Sánchez Pizjuán - Sevilla FC