Britannia Stadium

Aston Villa – Tottenham Hotspur; Een prachtig affiche, dat was wat ik een aantal maanden eerder voor ogen kreeg. Of ik zin had om mee te gaan. Als je het dan over traditie hebt in combinatie met ‘Engels’ voetbal op het hoogste niveau, dan is er slechts een aantal clubs en grounds waar ik wel zou willen buurten. Villa Park is een prachtstadion wat stamt uit 1897. En dan de clubkleuren; Claret & Blue! Er zijn nog maar weinig clubs die in deze klassieke kleuren spelen. Maar het belangrijkste is natuurlijk dat Aston Villa een van de oprichters is van de Football League. Mooie club dus die in het verleden ook nog wel wat gewonnen heeft. Want naast een aantal landstitels heeft Aston Villa in 1981 ook de Europacup 1 gewonnen. Dit was overigens ook meteen het laatste écht grote succes van de club.

Maar ook ‘the Spurs’ is een mooie club van naam, vol traditie met een hoog ‘net niet-gehalte’. De laatste echt grote prijs, de FA-cup, is in 1991 in de prijzenkast gezet en het laatste Europese succes was in 1984 met de winst van de UEFA-cup. Pas de laatste jaren spelen the Spurs weer structureel in de subtop van Engeland en klinkt de naam weer tot de verbeelding. Zeker omdat een aantal spelers in Nederland heeft gespeeld.

Hoewel ik meer voor het, door mij geromantiseerde, échte Engelse voetbal voel i.p.v. het grote geld was dit wel een wedstrijd, en ground, waar ik mijn eerste stapjes in de Premier League wilde zetten. Maar… waar Aston Villa dit seizoen vecht tegen degradatie, draait Tottenham Hotspur juiste een topseizoen. Tweede in de competitie met slechts drie punten achterstand en behoort de club bij de laatste 16 in de Europa League. Een week voor deze wedstrijd vond ik een bericht in mijn inbox. Vanwege het Europese succes werd de wedstrijd van zaterdag naar zondag verplaatst… Na het verwerken van de teleurstelling werd snel gezocht naar ‘Plan B’.

Dat zal je altijd zien; bijna alle Leagueclubs in de regio spelen uit. Het door mij voorgestelde Mansfield werd direct van tafel geveegd door de groep, een groep wat liever naar het topvoetbal gaat. Plan B was met recht Plan B, want naast Mansfield was dit de enige thuisspelende Leagueclub in de regio wat toevallig ook nog eens Premier League speelde. De naam trok mij wel maar dat kwam meer omdat ik de club niet goed genoeg ken… Googlen dus: ‘De club speelt sinds 1997 in een nieuw stadion…’ De eerste foto’s laat een nieuw stadion zien op een industrieterrein, niet iets waar mijn hart sneller van gaat kloppen.

Stoke City – Southampton. Of, zoals gebruikelijk in Engeland hebben clubs een bijnaam, The Potters – The Saints. Beide clubs hebben een aantal Nederlanders onder contract staan, of spelers die eerder in Nederland hebben gespeeld. Beiden zijn middenmoters maar spelen nog om een Europese ticket. Daarbij; als ik dan tóch naar de Premier League ga, dan liever niet bij een poenerige club. En Stoke-on-Trent staat niet echt bekend om de massatoerisme…

Britannia Stadium blijkt inderdaad een nieuw stadion te zijn, gevestigd op een industrieterrein. Ondanks het gemis van floodlights oogt het als een klassiek stadion, zeker omdat drie van de vier hoeken niet zijn gesloten. Vrij dicht op het veld en redelijk steile tribunes. Toch mis je de gezelligheid van een woonwijk, waar de bewoners voor de ramen staan te kijken naar alles wat voorbij loopt, verschillende kroegen waar de voorbeschouwing kan plaatsvinden en de spanning wanneer je naar het stadion loopt. Je krijgt nu al snel het gevoel dat je op zaterdagmiddag naar de Gamma rijdt…

Onze groep zat verdeeld over de eerste paar rijen, in de enige gesloten hoek. Helaas bleek deze hoek in de omgang óók gesloten te zijn zodat elk personeelslid die van tribune 1 naar tribune 2 wil, voor mij langs moest lopen om via het veld de andere tribune op te kunnen om even later weer terug te gaan. Na een minuut of tien was ik het zat. Mijn blik viel op de hoogste rijen van de tribune waar supporters staan. Met een sjaal van mijn cluppie om de nek liep ik naar boven en hoe hoger ik kwam, des te rauwer en fanatieker het publiek. Toen ik uitlegde dat mijn cluppie een Nederlandse ‘non-leagueclub’ is en ik speciaal voor Stoke City… De deuren stonden open!

Verbaasd en trots werd er gereageerd. Zelden heeft iemand van buiten Stoke-on-Trent het lef om hier te komen staan, sowieso komen weinig toeristen bij Stoke. Op deze plek waar de fanatieke aanhang staat, waar de sfeer en beleving puur is, waar men zeikt en klaagt dat vroeger alles beter was, waar men ondanks alles altijd achter de club staat, waar clubliefde groot is en de commercie vervloekt wordt, op deze plek was ik van harte welkom. Samen beleefden en genoten we van pure sportbeleving in een mooie ambiance.

Eerlijk gezegd en achteraf bezien bleek een bezoek aan Stoke City een prachtige ‘Plan B’…