North End

“Wie..?” De vraag klonk zelfs een beetje aandoenlijk. “Wie?”, herhaalde mijn maat zijn vraag.” “Alfreton Town!” … “Maar waarom?”

Ons jaarlijks uitje naar een vriend die al jaren in Ilkeston (Derbyshire – Engeland) woont viel dit jaar tijdens een interlandweekend. Derby County en Nottingham Forest (Championsship League) speelden om die reden niet, Chesterfield, Notts County en Mansfield (League Two) speelden een uitwedstrijd. Maar naar enige speurwerk vonden we op 20 minuten treinen Alfreton Town fc, uitkomend in National League Noth (zesde niveau). Het weekend kon doorgaan!

Na een lange vrijdagavond in verschillende pubs te hebben doorgebracht en wij ons zelfs lieten verleiden voor een spelletje bingo werd de zaterdagmorgen gebruikt om de kater uit te lopen en bezochten we Ilkeston fc waar we vorig jaar zo hartelijk werden ontvangen. Natuurlijk werden we herkend; twee Nederlanders die hun hart ophalen aan een authentiek Engelse ground wat uitkomt op het achtste niveau valt wel op. Omdat Ilkeston vandaag geen wedstrijd heeft, gaat een aantal vrijwilligers naar Alfreton waar York City op bezoek komt. York City speelde twee seizoenen geleden nog in League Two en de club neemt altijd veel supporters mee. Met een ‘We gaan elkaar vanmiddag dus nog wel even tegenkomen’ namen we afscheid van elkaar.

Een uur later vonden we aan de rand van de stad het treinstation van Ilkeston. Slechts een handvol mensen stond op het perron in deze enigszins naargeestige omgeving. Zo rauw als de omgeving lijkt, zo vriendelijk en warm is de bevolking. We maakten kennis met twee mannen die ook naar Alfreton Town fc gaan en toeval of niet; een van de twee was een oudkeeper van deze club. “Dat had jij vorige maand in Griekenland toch ook?”, vroeg mijn maat aan mij. “De eerste de beste die je aanspreekt blijkt een keeper van de club te zijn?”

Twintig minuten later lopen we door het plaatsje Alfreton. Het is rustig op straat, slechts een klein groepje supporters loopt voor ons uit. Na een minuut of tien zien we achter een kerk, midden in een woonwijk, de lichtmasten opdoemen. Dat blijft een speciaal moment. Opgewonden en overenthousiast steek ik bijna de straat over als ik aan mijn jasje word getrokken. “Ed, Ze komen hier van rechts!"

Zoals altijd zijn we ook dit keer ruim voor de aftrap in de omgeving van het stadion. ‘Sfeerproeven’ heeft voor veel mensen een andere betekenis. Zelf ben ik geen groot bierliefhebber, ik zak elke keer voor mijn basisdiploma ‘Engelsman’, wat mij de gelegenheid geeft om een rondje om het stadion te lopen. In het park wat grenst aan het stadion loopt een groep York Citysupporters. Er wordt een man of 500 verwacht wat uitzonderlijk is op dit niveau. Opvallend is dat ook jonge gezinnen zijn afgereisd. Zeker omdat York op twee rijden van Alfreton ligt. Terwijl we onze liefde voor het spelletje bespreken,  loop ik met de groep mee naar het uitvak en terwijl de groep het vak inloopt word ik door een van de suppoosten geroepen; ‘Onze vriend uit Ilkeston’ heeft namelijk nog iets kunnen regelen voor ons. Het bestuurslid die ons vorig jaar rondleidde door Ilkeston FC is sinds deze zomer bestuurslid van Alfreton Town en hij wil The crazy Dutchmen na de wedstrijd zeker opnieuw ontmoeten.

De wedstrijd begint met een minuut stilte. Dit weekend is Remembrance Day (11 november), dus draagt (bijna) iedereen een ‘Poppy’ om stil te staan bij de gevallenen van de Eerste Wereldoorlog en alle oorlogen hierna. En stil is in Engeland echt stil. Heel indrukwekkend. Daarna volgt een wervelwind over het veld. Negentig minuten lang wordt de bal in hoog tempo over het licht aflopende veld mishandeld. Vooral de Yorksupporters, verwend met Leaguevoetbal, zorgen voor een geweldige sfeer. Het is dat ik alle hoeken van het stadion wilde zien, anders was ik zeker met de groep Yorkers het uitvak ingegaan.

Tijdens de tweede helft, wanneer we achter de hoofdtribune langslopen, worden we door Andrew Raison, het bestuurslid, herkend. Wat een warmte en hartelijkheid straalt deze man uit. We maken een afspraak voor na de wedstrijd zodat wij nog iets specials in het stadion kunnen zien. Daarna gaat zijn aandacht weer naar de wedstrijd die alles heeft wat ik van een Engelse wedstrijd verwacht: Een moordend tempo, doelpunten, penalty’s, een rode kaart en veel sfeer. York City wint uiteindelijk met 2-3 omdat de thuisclub vlak voor tijd, met tien man, een penalty mist.

Na de wedstrijd worden we meegenomen naar een soort museum. Stapels programmaboekjes van verschillende clubs zijn hier opgeslagen maar ook shirts, sjaals en speldjes van verschillende clubs liggen verzameld. Aan de andere kant ligt een grote hoeveel sportboeken waar een bibliotheek jaloers op is. Vol ongeloof kijken we elkaar aan. Vooral de verzameling programmaboekjes is indrukwekkend. Van elke club in Engeland is tenminste een boekje verzameld, van clubs buiten Engeland maar binnen de UK staat nog wel wat op de wensenlijst.

“Is dit nu geluk of louter toeval?” Met een grijns van oor tot oor keek mijn maat mij aan. “Dit verzin je toch niet? Opnieuw gaan alle deuren voor ons open.” Na een afzakkertje in The Reds Café wordt het de hoogste tijd om de trein op te zoeken om in Ilkeston een pub te vinden waar ik mijn herexamen ‘Engelsman’ mag doen . Met een tas vol foto’s, indrukken en verhalen verlaten we donker Alfreton met opnieuw de belofte om een terug te komen. Zo rauw en puur als Derbyshire overkomt, zo warm en hartelijk zijn de mensen. Alfreton Town FC is romantiek pur sang. Binnenkort volgt een nieuw reisje en krijg ik de vrije hand om een mooie, kleine(re) club te vinden. Want de echte romantiek vind je helaas niet meer bij de grootste clubs…