Portman Road

“Ed, heb je de loting gezien..?”
Dit korte Whatsapp-bericht op de vroege morgen van 5 december zorgde gelijk voor een hartslag boven de 200. Vol verwachting zocht ik naar het resultaat van de loting ‘Third round FA-Cup’. Birmingham City en Aston Villa thuis! Dit was mijn wens voor deze ronde; de kans is groot dat de wedstrijden over een weekend worden uitgesmeerd zodat we twee wedstrijden kunnen zien en Villa Park staat al lange tijd op mijn denkbeeldige verlanglijst.

“Ja, mooie loting. Liverpool – Everton maar hier zijn we vorig jaar al geweest. Weekendje Birmingham doen..?”
Een week later zijn de speeltijden bekend en waar ik al bang voor was komt helaas uit. De wedstrijden in Birmingham zijn niet echt aantrekkelijk voor de tv en omdat de stadions ver uit elkaar liggen kunnen de wedstrijden prima gelijktijdig gespeeld worden.

“Hebben we een alternatief..?”
Een aantal dagen blijf ik puzzelen naar twee wedstrijden waarvan minimaal één club in een voor mij aantrekkelijke stadion speelt als mijn maat een appje stuurt dat zijn vriendin een beenbreuk heeft opgelopen en hij een dag minder weg wil. Maar nog voordat ik ‘Villa Park’ kan voorstellen komt er een voorstel…

“Ipswich Town!”
Hij had de keuze duidelijk al gemaakt. Ipswich is niet de eerste plaats waar ik aan zou denken maar hij was zo stellig en wilde het hele weekend wel voor reisleider spelen. “Ik speel al jaren met Ipswich Town op de Playstation, deze club wilde ik zo graag eens bezoeken…” Voor het eerst zou ik volledig onvoorbereid naar Engeland vertrekken…

De avond voor de wedstrijd zijn we in Ipswich en zien we voor het eerst Portman Road. Voor mij moet een stadion spanning oproepen , een gevoel dat je naar binnen gezogen wordt, een drang wat je niet kunt weerstaan. Dat deed een donker en verlaten Portman Road. Een goed gerestaureerd maar oud stadion en spontaan werd besloten om een mailtje te sturen met het verzoek voor een rondleiding.

“Hey… Een mailtje van Ipswich Town ontvangen. Er wordt een pre-matchtour geregeld. Om 12 uur melden bij de hoofdingang!”
Na een avondje infiltreren in de binnenstad begrijp je het succes van een typical English breakfast. Het blijft leuk om die Engelse koppen te zien als je voor een soepkom koffie kiest i.p.v. een pint maar het levert vaak ook mooie gesprekken op. Naast ons zat een fanatieke supporter van middelbare leeftijd die zijn wilde haren inmiddels wel was verloren. Zijn gok dat wij Nederlands zijn bleek de juiste te zijn. “Mühren and Thijsen were the best players we’ve ever had.” Nog altijd worden deze namen met veel respect uitgesproken in Ipswich. Voor diegene met minder historisch besef: Ipswich Town won in 1981 de UEFA Cup door AZ’67 in de finale te verslaan.

“Ipswich Town is the best club in the world… but on the field it’s rubbish!”
Met deze woorden wenste hij ons veel plezier toe en begon hij aan zijn ontbijt; een pint met steak and fries. Voor £ 20 exclusief VAT en administratie kosten werd ons een mooie pre-matchtour gegeven. Via de kleedkamers waar de tenues van beide ploegen al gestreken klaar lagen, via de spelerstunnel naar het veld. En even later buitenom via de bestuurskamer door naar het ereterras. Tijdens deze tour werd opnieuw vol lof gesproken over de Nederlanders die hier hebben gespeeld. De laatste prijs was ‘the Play-Off Throphy’ met promotie naar de Premier League in 2000, mede dankzij een goal van Martijn Reuser. Over mijn oude klasgenoot Marco Holster werd vooral lacherig opgemerkt dat hij vast een prima kerel is… Hij kwam niet verder dan één wedstrijd voor Ipswich.

Tot zo ver een prachtig avontuur in Ipswich. Maar na 10 minuten wedstrijd keken we elkaar al verveeld aan. Een stadion wat nog niet voor de helft gevuld is wordt al snel sfeerloos. Dat de FA-Cup minder leeft hadden we vorig jaar al gehoord en ook nu vertelden enkele supporters die we spraken dat geld en de buitenlandse managers het mooiste bekertoernooi hebben vermoord. Maar wat ik op het veld zag zou ook een heel goede reden kunnen zijn om in de pub te blijven. Negentig minuten lang werd de bal op een schandalige manier mishandeld, echt zelden vertoond. De bal vloog van box-to-box en de keeper van Ipswich Town presteerde het om een terugspeelbal vanaf de middenlijn zonder aanname of rust in de loop en met ogen dicht een lel te geven, het stadion uit. Omdat dit een cupwedstrijd was kostte een kaartje slechts £ 10. Maar voor de competitie durft de club er zonder blikken of blozen £ 25,- te vragen. Die supporter van vanochtend had Ipswich Town perfect samengevat: “Ipswich Town is the best club in the world… but on the field it’s rubbish!”