Bezocht datum
Het is een regenachtige vrijdagmiddag. Een bus vol forensen verlaat het centrale busstation van Liverpool om naar de overkant van de Mersey te gaan. In de bus zitten drie Nederlanders waarvan één een opgewonden indruk maakt. “Is this the right bus to Tranmere Rovers?”, vraagt hij nog maar een keer in zijn beste steenkolenengels. Uiteindelijk staat een man met een muts van The Rovers op het hoofd op om the Dutchies bij het stadion te brengen.
Elk jaar staat het eerste weekend van het jaar rood omcirkeld in mijn agenda en dit jaar moest het er dan eindelijk eens van komen; hét FA-cupweekend. Mijn liefde voor het Britse voetbal is in mijn vroege jeugd ontstaan met de FA-cupfinale op Wembley wat meestal live werd uitgezonden. Het hoge tempo, die typische Engelse sfeer en de vele tradities rondom dé wedstrijd van het jaar.
Eind jaren 90, het ouderlijk huis is inmiddels verlaten, werd steeds vaker afgestemd op de BBC die regelmatig FA-cupwedstrijden live uitzond. Vooral de eerste ronden waarin kleinere ploegen ergens in een achtertuin, voor op het oog half afgebouwde maar overvolle tribunes, hartstochtelijk een wedstrijd kick-and-rush speelden op veelal slechte velden maakten veel indruk. Begin 2000 was ik om.
Een klein clubje, onder de rook van Liverpool, speelde het FA-cupseizoen van haar leven. Everton werd op eigen veld met liefst 0-3 verslagen en in de volgende ronde werd Southampton, op eigen terrein, op 0-0 gehouden waardoor een replay op een doordeweekse avond gespeeld moest worden. Het werd een krankzinnige bekerwedstrijd. Southampton was de eerste helft heer-en-meester en met een ruststand van 0-3 leek de wedstrijd wel gespeeld. Toch bleef ik kijken, aangetrokken door de typische Engelse sfeer of was er niets beters op tv..? Uiteindelijk versloeg dit kleine clubje Southampton met 4-3, noem het de magie van een avondwedstrijd (zie video). Pas in de kwartfinale versloeg Liverpool dit clubje moeizaam met 2-4 maar Tranmere Rovers heeft dan bij mij al naam gemaakt.
Ook de loting voor hét FA-cupweekend in het eerste weekend van 2017 werd dit keer met grote letters in mijn agenda gezet. Vooraf had ik een aantal namen opgeschreven in de hoop dat een van deze clubs een thuiswedstrijd zou loten. Het zou dan wel een strijd gaan worden omdat een van mijn maten had aangegeven dat zijn eerstvolgende Engelandbezoek ‘Liverpool’ zou worden. En hoewel de klank van Anfield magisch is, ook ik ken mijn klassiekers, heb ik weinig op met die grote clubs. Nee, geef mij maar de kleine clubs die spelen in oude, traditionele stadions wat met plakband bij elkaar gehouden worden.
Een van de clubs van mijn lijstje lootte gunstig maar omdat Liverpool én Everton een thuiswedstrijd loten en daarmee gelijk twee wedstrijden bezocht zou kunnen worden, is de keuze snel gemaakt. Maar wel op één voorwaarde: Een bezoekje aan Prenton Park. “Wie..?” Nadat hij mijn (bovenstaande) verhaal heeft aangehoord en mijn pretoogjes heeft gezien, gaat hij akkoord.
Tony, de man met de muts uit de bus, loodst ons door de straten van Prenton. Onderweg vertel ik hem de reden waarom wij in deze uithoek zijn. Zijn Rovershart begint sneller te pompen en enthousiast vertelt hij dat de club nog altijd trots terugkijkt op dat bewuste FA-cupseizoen. Twee keer mogen spelen tegen de clubs uit Liverpool maar vooral de replay, thuis tegen Southampton is de klassieker waar men het nog altijd over heeft. Ineens wordt een lichtmast zichtbaar tussen de huizen en ik voel de spanning weer in mijn buik. Ondertussen is het harder gaan regenen.
Voor het stadion blijft Tony bij een monument staan. “‘Johnny King’, een van de grootste spelers uit de geschiedenis van de club. Ongeveer anderhalf jaar geleden is hij overleden en samen met de supporters is dit monument tot stand gekomen.” Trots wijst hij naar zijn naam op de sokkel en toont dan zijn visitekaartje. Na een korte geschiedenisles van Tony Vaughan vragen we of er een kans is dat we even ín het stadion kunnen kijken. Zoveel invloed heeft hij niet maar als we aangeven dat wij ‘vrienden van John Achterberg’ zijn, de Nederlandse keeper die tien jaar onder de lat stond bij The Rovers en nu keeperstrainer van Liverpool is, zal de kans wel groter zijn. Na een aantal foto’s nemen we afscheid. Tony steekt de straat over, loopt een pad op en blijkt direct tegenover het stadion te wonen.
De naam John Achterberg opent direct alle deuren. Terwijl we een rondje door de Fanstore maken en ieder een herinnering heeft gevonden, wordt er contact gelegd met de stadionbeheerder. Een kwartier later lopen we door de kleinste gangen van het oude stadion richting spelerstunnel en wanneer de grote deuren zijn geopend lopen de koude rillingen over mijn rug. Als ik even de ogen sluit zie ik de oude beelden voor mij. Dit is hét moment waarop ik jaren heb gewacht; dit is mijn club, dit is mijn herinnering en ik geniet van het moment. Dan daal ik af zoals de helden van zestien jaar geleden dat ook deden en alsof ik gebruik maak van de teletijdmachine van Professor Barabas wandel ik mijn herinnering binnen.
Aan de rand van het veld waarin de noppen nog zichtbaar zijn zak ik even door de knieen. Het is in Engeland absoluut verboden om het veld te betreden maar even met de hand het heilige gras voelen levert een glimlachje van onze gids op, de man die ziet dat hij een échte bewonderaar van deze club binnen heeft. Het maakt de man groter en trotser en als wij na een half uur afscheid willen nemen geeft hij aan dat de toer nog niet voorbij is.
De beide kleedkamerdeuren gaan open, de kleine ruimte voor de arbitrage wordt ons getoond en na een rondgang door de ingewanden van het stadion volgen de sponsorruimten, de verschillende ontvangstkamers en tenslotte de bestuurskamer om vanuit deze ruimte de hoofdtribune op te gaan. Het bestuur ziet de wedstrijden op kuipstoeltjes die zijn voorzien van kussens, de schoenen rusten op vloerbedekking wat op dit deel van de tribune is gelegd.
Pas anderhalf uur later, het is inmiddels donker maar nog altijd regenachtig, staan we weer buiten. Tranmere Rovers heeft ook de harten van mijn maten gestolen. Zo sympathiek wat je meestal alleen vindt bij de kleine(re) clubs. Morgen staat de eerste wedstrijd van het weekend op het programma maar mijn weekend is nu al geslaagd…
