Sportpark Leeuwarderweg

"Ed, ken jij LSC 1890​..?"

Nadat een collega mijn verslag en foto's had gezien in Panenka Magazine​ van mijn bezoek aan Luton Town FC en ik nogmaals enthousiast verhaalde over mijn liefde voor houten tribunes, voetbal in woonwijken, een entree tussen de huizen, begon hij te lachen. "Jochie, daarvoor hoef jij helemaal niet naar Engeland!"

“Als je eens in de buurt bent moet je zeker eens bij LSC langsgaan. Dat is voor jou écht een aanrader!”

Donderdag 24 augustus; overal is de voorbereiding op het nieuwe seizoen begonnen. Het fijne is dat dan de sportparken altijd open zijn wat voor een stadionautist zeer prettig is. Maar op deze donderdagmiddag is 'Sportpark Leeuwarderweg' hermetisch afgesloten. Teleurgesteld kom ik thuis met niet meer dan wat foto’s van buiten de hekken, genomen op een heiige dag wat niet de mooiste plaatjes opleverde.

De kracht van Social Media; binnen een kwartier nadat mijn teleurstelling is verwoord in een tweet, reageert de voorzitter van de club en met een telefoonnummer in de hand wordt een paar dagen later speciaal voor mij de hekken geopend en stap ik in een prachtige droom vol nostalgie en schitterende verhalen.

“Eigenlijk ben ik er elke ochtend maar voor jou zal ik vanmiddag het hek aan de achterzijde openen.” Dick Brouwer is er speciaal voor op de fiets naar de club gekomen. Dick is ‘Aanspreekpunt commissie gebouwen en terreinbeheer’, zoals hij zijn vrijwilligersfunctie zelf noemt, en is deze middag mijn gids. Van elke deur heeft hij een sleutel én over elke ruimte een verhaal.

Dick loodst mij door verschillende ruimtes om de oude tribune en een affiche wat hangt in een van deze ruimtes krijgt extra aandacht. “Abe heeft hier eens gespeeld, tijdens een jubileumwedstrijd met sc Heerenveen. Mijn vader was zijn tegenstander en hij vertelde dat hij nooit meer tegen een betere speler heeft gespeeld.” Nog voordat ik een beeld van die wedstrijd kan fantaseren, wandelt Dick alweer door naar de volgende ruimte.

De bestuurskamer is tevens het nostalgisch hart van de club. Aan de muur hangen verschillende (ingelijste) herinneringen. Wat direct opvalt is een oud vaandel, gemaakt bij het vijftigjarig bestaan. “Er staat ‘Nederlandse Voetbal Bond’ want ‘Koninklijk’ moest er van de Duitsers af.” Ook hangt een oud shirt ingelijst; in 1944 speelde LSC de halve finale va de NVB-beker (“zonder de ‘K’, want dat mocht niet van de Duitsers”, herhaald Dick nog maar eens). “Van mijn vader!” De ogen van Dick glimmen.

Na nog wat houten trappen op en af waarbij Dick vertelt over de restauratie van het gebouw eind jaren 90, “het is nu een nationaal monument”, waardoor de tribune en het ‘restaurant’ gelukkig behouden konden blijven. Restaurant? Ondertussen wandelen we via de keuken de kantine van LSC binnen. “Restaurant ja. Want vroeger was dit een club voor mensen van goede komaf, daar paste ‘restaurant’ beter bij dan kantine. Het heeft altijd deze naam behouden.” Nu pas valt mij op dat dit ook achter op zijn polo staat: LSC 1890 Restaurant.

Dan is het tijd voor het hoogtepunt; de oude houten tribune. Voorzichtig laat ik mijn hand over het hout glijden. Even sluit ik mijn ogen en waan ik mijzelf  in de mooie oude tijd van zwart-wit beelden, waarin de sociale klasse is verdeeld over de staanplaatsen (petten) en de oude tribune (hoeden) en voetbal nog gewoon op gras wordt gespeeld. Want kunstgras is het enige te verwaarloze stukje heden op Sportpark Leeuwarderweg…

 

"Ed, heb jij zaterdag 23 juni iets te doen...?"

Een jaar later ben ik weer op Sportpark Leeuwarderweg. Om het tienjarig jubileum van de LSC 1890 Classics te vieren speelt 'Sneeker Classic' tegen 'Lucky Ajax'. "Jouw stukje over onze club in Panenka Magazine werd hier heel goed ontvangen, en we zoeken nog een fotograaf voor deze wedstrijd..."