Bezocht datum
Keurig op het afgesproken tijdstip rijd ik de Nieuweweg op waar tegenover de hoofdingang van Sportpark Veenoord de vader van mijn contactpersoon, de heer Guit, al op ons staat te wachten. Aangemoedigd door de foto’s van goede vriend Wilco Polinder van Facebookpagina Nederlandsevelden stonden we twee weken eerder, na een heerlijk weekendje-weg in de omgeving, voor gesloten poort. Van achter het hek kreeg ik toen al een goed beeld wat mijn enthousiasme alleen maar verder aanwakkerde en bij thuiskomst had ik al snel contact gelegd met de woordvoerder van de club.
“U bent de tweede in korte tijd. Vorige week stond hier een andere man die heel graag even het sportpark op wilde.” De sleutel ging in het slot zodat het hek kon worden geopend. Daar viel mijn oog op een sticker van deze collega groundhopper. Natuurlijk was hij weer eens eerder dan ik. Twee onafhankelijke en (over)enthousiaste groundhoppers die elkaar graag aftroeven door ‘als eerste’ een nieuw gevonden Nederlands pareltje te bezoeken. Hoewel eerder…. Ik stond natuurlijk al eens voor gesloten deur!
Sportpark Veenoord in tweelingdorp Nieuw-Amsterdam – Veenoord. “Veenoord?”, hoor ik u nu denken. “Dat is toch dat dorpje in Drenthe wat elk jaar strijdt met Noordlaren om als eerste een schaatsmarathon op natuurijs te mogen organiseren?” Klopt! Schaatsliefhebbers zullen daarom Sportpark Veenoord beter kennen dan veel voetballiefhebbers. Toch is dit historische grond.
Dit sportpark was een van de grounds waar in 1954 de basis voor ons betaald voetbal is gelegd maar wat toen nog een 'wilde competitie' was, georganiseerd door NBVB. BVC Rotterdam speelde hier haar ‘illegale thuiswedstrijden’ omdat het eigen veld ‘besmet’ was verklaard door de KNVB.
“Het sportpark is nog altijd zoals het destijds was. Alleen de ingang is verplaatst en in de afgelopen jaren zijn soms wat houten bankjes vervangen.”, zo verhaalt mijn gastheer. “Destijds werd er gespeeld voor zo’n 16.000 toeschouwers. Tegenwoordig zijn we al blij wanneer 150 man langs de lijn staat. Soms, bij een derby tegen Erica, kan het wel eens oplopen tot 200 man. Maar dan moet de zon wel schijnen….”
Ondertussen klim ik tussen het onkruid, via enkele ongelijke treden, naar een van de oude opgangen van deze oude tribune. “Volledig overwoekerd, toegang geweigerd!”, denk ik hard op. “Of wij een grote vereniging zijn? Ach meneer, wij hebben zo’n 400 leden en een deel is alleen maar lid om aan de jaarlijkse bingoavond mee te kunnen doen.” De heer Guit buldert het uit.
Na een klein uurtje is het mooi geweest. Met een tas vol mooie verhalen en foto’s verlaten we dit onbekende pareltje vol historie en nostalgie. Mijn gastheer heeft echter nog één verrassing voor mij. Uit zijn auto tovert hij een clubsjaal en vaatje zodat ik, naast de foto’s, nog een tastbaar bewijs heb aan mijn bezoek aan sv Twedo.
PS: Een deel van het stadion is nog origineel en het bezoeken meer dan waard. Maar er zijn vergevorderde plannen om dit sportpark te renoveren. De oude tribune zal verdwijnen, evenals ‘de controlekamer’ boven deze tribune wat soms, tijdens speedway, nog wordt gebruikt. Dhr. Guit en zijn vader zijn trotse clubmensen die échte liefhebbers graag de kans geven om nog een keer in de tijdmachine te stappen, om terug te gaan naar de begintijd van ons betaalde voetbal.
