Bezocht datum
“Meneer, jullie weten dit al veel langer maar de evolutie heeft nu ook België bereikt. Wij weten inmiddels ook dat je grond nog een keer kan gebruiken….”
Onlangs was ik bij een open plek in België waar, volgens mijn gegevens, een lost ground zou moeten zijn maar meer dan een slecht onderhouden akker was er niet te zien. Wel kon je, met enige fantasie, dankzij de afmetingen van dit weiland, raden hoe het veld ooit had gelegen. Een buurman die mijn verbaasde gezicht zag vertelde dat (een deel van) België heeft ingezien dat de restanten van oude en verlaten sportparken vaak op dure grond huizen. Was voorheen de stelling dat ‘opruimen duurder is dan het te laten zoals het is’, tegenwoordig bestaat de kans dat liefhebbers van urbex fotografie te laat zijn.
In Maasmechelen was men net begonnen met de afbraak van de kantine. De oude tribune lag al als lego op de oude ‘parking’ en de hekken moeten zorgen dat mensen veilig buiten het sloopgebied blijven.
Door mijn werk weet ik het belang van veilig werken maar de gouden groundhopregel zegt dat alles is toegestaan (behalve stelen en slopen).Nadat ik oogcontact had gelegd met de kraanmachinist kon ik al snel de slopers overtuigen van mijn doel van mijn reis: “Nog een keer het veld op om wat foto’s te maken voordat ook dit deel tot het verleden behoort.”
Niet alleen het hek werd voor mij geopend, ook voor de toegang tot de kantine werd de rode loper uitgelegd en stond ik, zonder enige bescherming, tussen de slopers in de half ontklede ruimte. Alleen het vergeelde kampioensteam van de 2de Provinciale van het seizoen 1994/1995 hing nog ingelijst aan de muur. Even later klauterde ik over de tribuneresten waar ik tussen de struiken door een weg naar het veld vond waar het onkruid inmiddels tot kniehoogte reikte. Links was nog een doel zichtbaar en daarachter, zo lijkt het, nog een stuk overdekte staantribune. Rechts zijn alleen struiken en bomen te zien en voor mij de oude dug-outs die er trouwens nog opvallend goed uitzien.
De natuur heeft dit sportpark in tien jaar tijd al volledig overgenomen. Achter de dug-outs liggen wat reclame borden op de grond de stelling waaraan de borden ooit gemonteerd waren zijn verbogen. Tussen het groen zie ik de keurig onderhouden tuintjes van de buren. Dat maakt deze ground ook zo bijzonder maar kostbaar; het ligt ingeklemd tussen huizen. Wandelend tussen de struiken wandel ik naar de kopse kant waar nog een deel van de overdekte staantribune staat. Een omgevallen boom ligt op het dak en onder dat dak kietelen enkele struiken het plafond. Het uitzicht naar het veld wordt door de vele jonge bomen bijna volledig ontnomen. De tribune kraakt aan alle kanten en ondanks dat ik niet snel bang ben voel ik mijn hartslag toenemen. Want het duurt niet lang voordat de boel instort.
Voor de kantine langs vecht ik mijzelf nog een keer door dit oerwoud om rond de denkbeeldige middenlijn nog één keer om mij heen te kijken. Daarna klauter ik over de omgevallen legodoos terug naar de ‘parking’ en wandel ik terug naar de kraanmachinist om hem te bedanken voor de rondleiding. Op mijn vraag of op deze plek huizen gebouwd gaan worden heeft hij een duidelijk antwoord…: “Meneer, wij hebben alleen de opdracht gekregen om dit te slopen. Wat er met het veld gebeurt weet ik niet.” Evolutie gaat uiteindelijk gepaard met kleine stapjes….
